γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, τον Ιούλιο του 2019 ανέλαβε να ασκήσει τα καθήκοντά της ή ορθότερα το έργο της -Aufgabe- και μετατόπισε το κέντρο βάρος της δύναμης -ή της ισχύος Macht- από το κοινοβουλευτικό πεδίο προς ένα μεταδημοκρατικό παρακράτος.
Αυτό σηματοδοτεί η ίδρυση του “επιτελικού κράτους”. Το μέγαρο “Μαξίμου” καθίσταται η “πρώτη θεσμική αρχή” της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας.
Το Κοινοβούλιο, με τις γνωστές νομοθετικές πρωτοβουλίες του -αυτοχειρισμός μπορεί να ονομαστεί αυτό το φαινόμενο- τοποθετεί το έργο του στο περιθώριο...”, υποστηρίζει ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας του ΔΠΘ Θεόδωρος Γεωργίου (βλ: “ΕφΣυν” 7/12).
Ετούτη ακριβώς η μετατόπιση από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες στους μηχανισμούς “μεταδημοκρατικού παρακράτους” που όλοι παρακολουθούμε να συντελείται μπροστά στα μάτια μας, που, επομένως, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, έρχεται να προστεθεί ως στοιχείο της πραγματικότητας που βιώνουμε στην παράθεση των αρχών του Νομικού του Ναζισμού Καρλ Σμιτ που επιχείρησα στο σχόλιο “Δεν κρύβεται – Αποφασίζει” (βλ: “θασιακή” 29/11):
“...Ο Σμιτ επανέλαβε τον Χομπς: “Η αυθεντία, η εξουσία, και όχι η αλήθεια κάνει τον νόμο”...
Ο Σμιτ προσπάθησε να θεμελιώσει ένα αυταρχικό, ενοποιημένο κράτος με αδιαίρετη κυριαρχία σε μία κανονιστική αθεμελίωτη απόφαση... (Dezisionismus: αποφασιοκρατία) ότι δεν έχει σημασία το πώς και ποιες αποφάσεις λαμβάνονται, αλλά το ότι απλώς λαμβάνονται...”.
Η μετατόπιση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας προς το “μεταδημοκρατικό παρακράτος” έρχεται να επιβεβαιώσει στην πράξη πλέον ότι πράγματι συνεχίζει η εξουσία αυτού που αποφασίζει να κάνει τον νόμο συνεχίζοντας έτσι η αλήθεια να μην παίζει κανένα ρόλο.
Πραγματικότητα σύνθετη που ενισχύει το συμπέρασμα όπως το διατύπωσα στο σχόλιο “Η Δημοκρατία Πέθανε – Ζήτω η Δημοκρατία” (βλ: “Θασιακή” 3/10): “...Απλά, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με εκτελεστές της Δικαιοσύνης και του Κράτους Δικαίου αλλά και με στυλοβάτες του ναζιστικού “Δίκαιου Κράτους”...”, στοχεύοντας στον έγκαιρο εντοπισμό της αοριστίας που, εκ των πραγμάτων, ενυπάρχει στο σύνθημα “ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΑΝΤΟΥ” πρωτού μεταμορφωθεί σε μεταφυσική.
Η δήλωση όμως του Αλέξη Τσίπρα που έκανε αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Ισίδωρο Ντογιάκο (τον “Εισαγγελέα των ειδικών αποστολών”): “...Εξέφρασα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου τη βαθύτατη ανησυχία μου για τις εξελίξεις. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων μηνών για τη μετατροπή της ΕΥΠ σε παραθεσμικό παράκεντρο παρακολούθησης... αποτελεί μεγάλη πληγή για την ίδια τη Δημοκρατία...
Θέλω να ελπίζω, και ελπίζω, ότι σε αυτή τη χώρα οι θεσμοί της Δημοκρατίας λειτουργούν ακόμα.
Θέλω κλείνοντας να εκφράσω την εμπιστοσύνη μου στον θεσμό της Ελληνικής Δικαιοσύνης...”, κολυμπά εντός των ωκεανών της μεταφυσικής -για να μην πω της ψευδαίσθησης ή παραπληροφόρησης.
Μου θύμισε έναν φίλο που υποστήριζε την άποψη ότι “...η δικαιοσύνη πρέπει να σέβεται τον άνθρωπο...” επιμένοντας να τη διατυπώνει ακόμη και αφού συμφώνησε ότι τη δικαιοσύνη την κάνουν οι άνθρωποι αυτοθεσμιζόμενοι και ότι δεν πέφτει από τον Ουρανό.
Είναι ο Ισίδωρος Ντογιάκος ο “θεσμός της Ελληνικής Δικαιοσύνης” που ο Αλέξης Τσίπρας πήγε να εκφράσει την εμπιστοσύνη του;
Θα το θέσω αλλιώς για να μην κοροϊδευόμαστε: εάν στη θέση του Ισίδωρου Ντογιάκου ήταν, ας πούμε, η Ξένια Δημητρίου ή η Βασιλική Θάνου ή η Ελένη Τουλουπάκη, θα τολμούσε ο Κούλης (ως νεοφιλελές-νεοναζιστής πρωθυπουργός) να δηλώνει: “Έχουμε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη” ή “Η Δικαιοσύνη θα κάνει το καθήκον της και θα ρίξει άπλετο φως” και, ταυτόχρονα, να αρνείται να δώσει εντολή να αρθεί το απόρρητο;
Ο Κούλης δεν είναι αυτός που μόνο αποφασίζει. Είναι και αυτός που αποφασίζει ποιος αποφασίζει.
Αλλά και στο Συνέδριο με θέμα: “Ελληνική Οικονομία και Επιχειρηματικότητα: Προκλήσεις και Ευκαιρίες σε ένα απρόβλεπτο μέλλον” που διοργάνωσε η εφημερίδα “Ναυτεμπορική”, ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπαγιδεύτηκε στην “κανονικότητα” χάνοντας έτσι την ευκαιρία να αναπτύξει στοιχεία της Οικονομίας των συνεταιρισμένων παραγωγών.
Αντίθετα, στο “απρόβλεπτο μέλλον” αντιπαρέθεσε ένα απόλυτα ελεγχόμενο παρελθόν: “...Η πολιτική αλλαγή είναι κατά την άποψή μου μια αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα για να επανέλθουμε στη θεσμική ομαλότητα, για να αποκατασταθεί η δημοκρατική λειτουργία και το κράτος δικαίου, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί.
Αλλά είναι και μια αναγκαιότητα για να αποκατασταθεί η πολιτική σταθερότητα που αποτελεί προϋπόθεση της οικονομικής σταθερότητας...
Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με το εξής: η χώρα πάνω απ' όλα σήμερα έχει ανάγκη από δύο πράγματα: ασφάλεια και δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη παντού...”.
Ορίζοντας ως αντίπαλο δίλημμα στα διλήμματα της ΝΔ τη διάζευξη “θα συνεχίσουν η αδικία και οι ανισότητες ή θα επιστρέψει η δικαιοσύνη παντού” -γράφει ο Γεωργούλας στην “ΕΠΟΧΗ” 3/12-, υπάρχουν κάποια ζητήματα στη συνθηματοποίηση(!!!). Διακρίνεται κάποιος δισταγμός να αναδειχτεί η αρνητική πλευρά της σταθερότητας στο σύνθημα της ΝΔ και να της αντιπαρατεθεί η δυναμική έννοια της αλλαγής.
Επιλέγεται η έννοια της επιστροφής, που στα χέρια των επικοινωνιολόγων της ΝΔ μπορεί εύκολα να φορτιστεί με αρνητική σημασία.
Η οποία, εκτός αυτού, δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, καθώς δεν έχουμε ζήσει στο παρελθόν μια χρυσή εποχή δικαιοσύνης, που ζητάμε να επιστρέψει... Το αποδοτικό πολιτικό σύνθημα δεν είναι η πετυχημένη ατάκα ή μια κραυγή, είναι η συμπυκνωμένη σε λίγες λέξεις αντίπαλη πρόταση, που μένει στο μυαλό ακόμα και εκείνου που διαφωνεί ριζικά μ' αυτή, αλλά αναγκάζεται να αντιπαλέψει την απήχησή της...
Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω την ατάκα: “...η χώρα πάνω απ' όλα σήμερα έχει ανάγκη από δύο πράγματα: ασφάλεια και δικαιοσύνη...” υπό το πρίσμα της νέας δολοφονικής επίθεσης των ειδικών φρουρών της ΔΙΑΣ στον Ρομά Κώστα Φραγκούλη.
Η Γενική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης υποστηρίζει πως ο 16χρονος που πυροβολήθηκε στο κεφάλι καταδιωκόμενος επειδή δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη: “...παραβίασε αλλεπάλληλα φωτεινούς σηματοδότες, και, ενεργώντας συνεχώς επικίνδυνους ελιγμούς, επιχείρησε να εμβολίσει μετωπικά προπορευόμενο δίκυκλο της ΔΙΑΣ, θέτωντας σε κίνδυνο ζωή αστυνομικών... κλπ”.
Η ομοιότητα της ανακοίνωσης της ΓΑΔ Θεσ/νίκης, που είναι σχεδόν αντιγραφή ανάλογης ανακοίνωσης, πριν από έναν χρόνο, της ΓΑΔ Αθηνών σχετικά με τον θάνατο, πάλι από πυροβολισμό αστυνομικού του, επίσης Ρομά, 18χρονου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα, που είναι αδιαμφισβήτητη, σημαίνει ένα πράγμα: ο Κούλης (ως νεοφιλελές-νεοναζιστής πρωθυπουργός) χρησιμοποιώντας τους Ειδικούς Φρουρούς ως “τάγμα εφόδου” σκορπά ανασφάλεια και τρόμο για να πουλήσει ασφάλεια.
Επομένως, αντί της θεσμικής Δικαιοσύνης προτιμώ τη “ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ” έτσι όπως την εκφράζουν οι γονείς του Νίκου σε πανό και οι ξυλοδαρμένοι από τους Ειδικούς Φρουρούς γονείς του Κώστα και του Αλέξανδρου και του Ζακ και του Βασίλη... και... και...
Υ.Γ. “...
Ο Νόμος, όταν απ' τη γνώμη του σοφού
δε δίνεται σαν κάτι τι θεόσταλτο,
στραγγουλιστής και πνίχτης είναι ο νόμος
πνοή του νόμου που τα πάντα κυβερνά,
μέσα μας είν' εμάς, ο νόμος, αϊτομάτης
Νόμος εμάς, νυχτοήμερα και πάντα, ο δρόμος...”
- Κωστής Παλαμάς “Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ”-
