γράφει η
Κάτια Γιαννουκάκου
Στο έργο του Lorenzo Quinn το οποίο κυκλοφορεί σε πολλά αντίγραφα σε όλο τον κόσμο παραπέμπει το γλυπτό με τα δύο χέρια που κάνουν χούφτα κι έχει τοποθετηθεί στην άκρη του δημοτικού κήπου της Καβάλας από την πλευρά της οδού Βενιζέλου.
Ένα γλυπτό που έχει προκαλέσει πάμπολα σχόλια στο διαδίκτυο από την ημέρα που υπάλληλοι του Δήμου το ανέδειξαν φυτεύοντας μέσα λουλούδια.
Όπως εξηγεί ο ίδιος ο Lorenzo Quinn, (ο αρχικός εμπνευστής των δύο χεριών) «ο σκοπός του γλυπτού είναι να ευαισθητοποιήσει για όλα όσα έχουμε λάβει και όλα όσα χρειαζόμαστε να δώσουμε πίσω, ξεκινώντας από το περιβάλλον μέχρι την προσωπική μας ζωή».
Το μήνυμα πάντως δεν πέρασε ακριβώς έτσι στην τοπική κοινωνία της Καβάλας. Στην πόλη μας επικράτησε το αισθητικό κομμάτι καθώς υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν το αποτέλεσμα αλλά και αυτοί που το χαρακτηρίζουν ως επιτομή του κιτς.
Μία τέτοια συζήτηση αναπτύχθηκε μεταξύ του Διαμαντή Σταγγίδη και του Γιάννη Κανίογλου.
«δεν είναι το ίδιο το έργο κιτς. Η παρουσίαση του όμως όπως έγινε στην Καβάλα είναι», επισημαίνει ο Διαμαντής Σταγγίδης.
Με τον Γιάννη Κανίογλου να του απαντά «εργάτες το έκαναν με την δική τους αισθητική. Ως γνωστόν οι αρχιτέκτονες τοπίου κλπ εξειδικευμένοι είναι μόνο για τους πολύ μεγάλους δήμους. Εδώ αλίμονο αν υπάρξει κάποιος τέτοιος, θα αρχίσουν τα σχόλια τύπου όλα τα είχαμε, αυτοί μας μάραναν!».
Η αλήθεια είναι ότι μέσα από τη «διαμάχη» που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους υποστηρικτές του τρόπου που αναδείχθηκαν τα χέρια στον δημοτικό κήπο και των επικριτών του αποτελέσματος αναδεικνύεται η χρησιμότητα των αρχιτεκτόνων τοπίου όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου.
Οι γνώσεις τους και οι πολύτιμες συμβουλές τους αναδεικνύουν έναν κήπο, ένα πάρκο, ή ακόμα και μια ολόκληρη περιοχή. Προφανώς και δεν είναι περιττή η παρουσία τους στην διαμόρφωση ενός δημοτικού κήπου ή μιας δημοτικής έκτασης, μία πρακτική που εφαρμόζεται στις χώρες του εξωτερικού για ένα καλά μελετημένο αποτέλεσμα.
Ο Διαμαντής Σταγγίδης δίνει παραδείγματα από τρόπους που χρησιμοποιήθηκε η συγκεκριμένη ζαρντινιέρα σε άλλα μέρη του κόσμου. Αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι ένα μόνο δέντρο φυτεμένο μέσα στην ζαρντινιέρα σαν να το κρατάει η χούφτα είναι η συνήθης πρακτική για τη χρήση της σε όλα τα παραδείγματα που παρουσιάζονται παρακάτω.
