γράφει ο

Βασίλης Μυλωνάς

 

Τι θα πει αν ήταν αλλιώς, τι το τρένο πήγαινε πώς;

Στο ξεψύχισμα του Φλεβάρη, ψυχές στα συντρίμμια έχει πάρει!

 

Τι θα πει φταίμε κι εμείς, τι θα πει φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Καραμανλής;

 

Το τρένο πήρε λάθος γραμμή, μέσα στη νύχτα τη σκοτεινή!

Φταίμε όλοι μας, μικροί μεγάλοι, γι’ αυτό το μαύρο μας το χάλι,

το ’πε ο αείμνηστος ο Κελαηδόνης, το λέω κι εγώ και μη θυμώνεις!

 

Φταίει ο σταθμάρχης, ο…ατζαμής, παραιτήθηκε ο Καραμανλής, φταίει η μαφιόζα η εταιρεία, φταίει και…η μισή Ιταλία!

 

Φταίνε και όλες οι κυβερνήσεις, τρέξε να τις ξαναψηφίσεις, που ξεπουλάνε ό,τι έχει το κράτος και νίπτουν τας χείρας τους ως ο Πιλάτος!

 

Φταίει ο Κυριάκος, φταίει κι ο Τσίπρας, είναι συναίτιοι αυτής της πίκρας, αυτοί κρατάνε τα χαλινάρια, μα ασχολούνται με…σκατά και φανάρια!

 

Γράφουν κανονικά τον κοσμάκη, περνάν τις ώρες τους με τον Πολάκη, όλα ας ρημάξουνε πλοία και τρένα, αλλά η γλώσσα τους δεν έχει φρένα!

 

Τώρα όλοι τρέξανε να πάνε στα Τέμπη, η συνείδησή τους…το παραπέμπει, μα όταν φώναζαν τα συνδικάτα, τ’ αυτιά τους ήτανε κερί γεμάτα!

 

-Ξυπνήστε εσείς που έχετε ευθύνη, γιατί ατύχημα μεγάλο θα γίνει, ξυπνήστε, μην έχετε στραβομάρα, τα τρένα είναι σύγχρονα…σαν κάρα!

 

-Ή από ανθρώπινο ή άλλο λάθος, κάντε ανανέωση σε βάθος!

Αυτά φώναζαν τα συνδικάτα, μ’ αυτοί αγόραζαν αγρούς…με βάτα!

 

Δυστυχώς βγήκε η «προφητεία», αυτό μού θυμίζει τον Ιερεμία,

που έβλεπε να ’ρχετε η Βαβυλώνα, μα ο Ισραήλ είχε νάρκη χειμώνα!

 

Σεβαστοί άρχοντές μας, εντέλει, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει, μα εσείς έχετε μέτρο και ήθος, να σας νοιάζει πρώτα η ψήφος!

 

Τον πιο πολύν καιρό σας ασχολείστε με…τρίχες και ξεχνάτε του κόσμου τις τύχες, τις θυμόσαστε σαν βουλιάξει το κάρο και όταν άνθρωποι βρίσκουν τον χάρο!

 

Τώρα που τρακάραν τα τρένα, βλέπουμε σώματα κομματιασμένα, φταίει πρώτα η ατέλειά σας και ας…τραβάτε τα μαλλιά σας!

 

Εξήντα νέα παιδιά στον τάφο, τρέμει το χέρι μου όταν το γράφω, στις οικογένειες τραγωδία, είναι κεραυνός εν αιθρία!

 

Πριν δυό μέρες στο καρναβάλι, πρώτη Μαρτίου μες στο τσουβάλι, πώς το ακούσαν οι γονείς, οι καημένοι, πως η κόρη τους είναι καμένη;

 

Πώς ο γυιόκας τους πάει στις σπουδές του, αλλά δε θα φτάσει ποτέ του;

 

Άσχημα μπήκε ο Μάρτης ο μήνας, λένε, με φταίξιμο της Αθήνας!

 

Μα, φταίτε ή φταίμε, που λέει ο Κελαηδόνης, οι γονείς απελπισμένοι της αγχόνης, φταίει του κράτους η δυσλειτουργία, γι’ αυτούς δεν έχει καμιά σημασία!

 

Χάσαν τα λουλούδια τους τα βλαστάρια, γελαστές κοπέλες και παλικάρια, εδώ τέλειωσε η κάθε χαρά τους, εδώ σβήσανε τα όνειρά τους!

 

Μετά από θύελλες ψάχνουμε «τις πταίει;» και κάθε μάνα οδύρεται και κλαίει, τέτοιες τραγωδίες δεν ξεχνιούνται και οι μάνες όσο ζουν θα καταριούνται!

 

Το τριήμερο το πένθος δεν της φτάνει, θα πενθεί η μάνα ώσπου να πεθάνει!