γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
Πριν ξεκινήσω να γράψω αυτά που θέλω, με υποχρεώνει η συνείδησή μου, να κάνω ένα μικρό σχόλιο, για τον φονικό σεισμό, στην Τουρκία και…όχι μόνο.
Και φυσικά λυπάται κάθε λογικός άνθρωπος, τους κατοίκους της περιοχής που καταστράφηκαν. Άλλοι ανασύρονται νεκροί, μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξεπέρασαν τις δώδεκα χιλιάδες, άλλοι τραυματίστηκαν, πολλές δεκάδες χιλιάδες, άλλοι ξεπαγιδεύουνται από τα σωστικά συνεργεία και, τόσοι άνθρωποι, όσοι ο πληθυσμός της Ελλάδας, έμειναν άστεγοι και στο έλεος του κρύου, από εδώ και πέρα της φτώχειας και…του Ερντογάν.
Του Ερντογάν, ο οποίος, έτρεξε στον τόπο του εγκλήματος, γιατί οι κατασκευές που κατέρρευσαν, ήταν κτήρια της δικής του… αρχιτεκτονικής (ανάθεση ανεγέρσεων σε εταιρείες του φιλικού του περιβάλλοντος), και του Ερντογάν, που τώρα, μέσα από τα δικά του ερείπια, έδωσε διαταγή, να βομβαρδίσουν τα αεροπλάνα του σεισμόπληκτους Κούρδους στη Συρία!!!
Όλοι τον ήξεραν αυτόν τον…απρόβλεπτο, δικτάτορα, βάναυσο και, και, και, κακομούτσουνο και κακιασμένο και αιμοχαρή απ-άνθρωπο.
Κανείς, όμως δεν θα προέβλεπε κάτι τέτοιο, να βομβαρδίζει ανθρώπους μέσα στα χαλάσματα του σεισμού. Φανταστείτε
ποιον έχουμε γείτονα! Και, εκεί που θα ερχόταν αυτός μια νύχτα σ’ εμάς, τα πράγματα τα έφεραν έτσι, να πάμε εμείς μια νύχτα σ’ αυτόν. Όχι βέβαια, για να σκοτώσουμε, όπως θα έκανε αυτός, αλλά για να σώσουμε ανθρώπους. Για να δούμε, θα βγάλει τώρα τον σκασμό;
Τώρα στο θέμα μας. Μια και είπαμε λίγα λόγια για τον πόλεμο, στο προηγούμενο άρθρο, θα ήθελα να πούμε ακόμη λίγα, «τηλεγραφικά», για να μη σας κουράζω. Αλλά ας σας
εξομολογηθώ πρώτα, πως δεν μπορώ να το χωνέψω, πως ο τόσο έξυπνος άνθρωπος, δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτή την αρρώστια, την κατάρα, που λέγεται Πόλεμος.
Ας δούμε λοιπόν, «χοντρικώς» μερικά από τα είδη του Πολέμου.
1) Κατακτητικός Πόλεμος.
Από τέτοιους η ιστορία είναι…παραγεμάτη. Σήμερα ο Πούτιν επιχειρεί να κατακτήσει και άλλα εδάφη της Ουκρανίας…
2) Αμυντικός Πόλεμος. Η Ουκρανία αντιστέκεται στην πίεση της Ρωσίας.
3) Απελευθερωτικός Πόλεμος. Π.χ. η επανάσταση του 1821.
4) Εμφύλιος Πόλεμος. Π.χ. ο τελευταίος δικός μας, 1946-49.
5) Αντιστασιακός Πόλεμος. Και πάλι η δική μας περίπτωση κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία).
6) Πόλεμος Αυτονομίας. Όταν μία εθνότητα αγωνίζεται για αυτονομία μέσα στο ίδιο κράτος που ζει. Π.χ. Οι Κούρδοι σε Ιράκ, Συρία. Στην Τουρκία τα πράγματα είναι μπερδεμένα και πολύ δύσκολα…
7) Αποσχιστικός Πόλεμος. Η Καταλωνία και η Σκωτία απειλούν τις «μητέρες» χώρες τους, Ισπανία και Ηνωμένο Βασίλειο αντίστοιχα, να αποσχισθούν, αλλά δεν έχουν φτάσει σε μαζική ένοπλη σύρραξη.
Αυτά τα λίγα για τους τύπους των Πολέμων. Αλλά, για να χαρακτηριστεί μια διένεξη ως Πόλεμος, οι ειδικοί βάζουν
δύο βασικά κριτήρια: α΄ τουλάχιστον η μία πλευρά να είναι ένα κράτος και, β΄ η διένεξη να έχει το λιγότερο χίλιους νεκρούς κατά έτος…
Ας πάρουμε, λοιπόν, το μάθημά μας από τους ειδικούς, που θέλουν να μας φωτίσουν με το θέμα του Πολέμου (τα περισσότερα στοιχεία είναι παρμένα από τη γερμανική Βικιπαίδεια).
Αλλά η απορία μας παραμένει. Ταιριάζει σε αυτό τον τόσο εξελιγμένο κόσμο (στο φεγγάρι πήγαμε…), να τρωγόμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι; Να τος ο προχθεσινός σεισμός, να την η πανδημία του Κόβιντ, να το, το μεγάλο και, ίσως το αποτελειωτικό πρόβλημα της ζωής στον πλανήτη μας, της Κλιματικής Αλλαγής, η πείνα για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων, η στέγαση, που και σε πολλές πλούσιες χώρες είναι μεγάλο πρόβλημα (Γερμανία) και τόσα άλλα.
Η ανεργία, η φτώχεια. Τι άλλο πρέπει να αναφερθεί εδώ, για να καταλάβουμε, ότι έχουμε με αρκετά προβλήματα να…παλέψουμε; Ευτυχώς που εκτός από τους λίγους, αλλά
δαιμονισμένους και πολεμοχαρείς «άρχοντες», υπάρχουν πληθώρα επιστήμονες και εθελοντές της ευημερίας των κατοίκων αυτής της γης.
Επιστήμονες κάθε ειδικότητας, σπάζουν τα κεφάλια τους για τη βελτίωση και σωτηρία της ζωής του ανθρώπου. Πρόσφατο
παράδειγμα, τα εμβόλια κατά του κορονοϊού (όσοι είναι αντίθετοι, δικαίωμά τους).
Το είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο, η ζωή μας δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή των παππούδων μας, πόσο μάλλον με εκείνων των προγόνων μας που ζούσαν πριν από χιλιάδες χρόνια.
Αυτά όλα οφείλονται στην επιστήμη. Και θα έλεγα, ο αφελής, βρε, αυτή η επιστήμη, γιατί δε βρήκε το φάρμακο να γιατρέψει αυτή την αρρώστια, τον Πόλεμο; Δε θα μπορούσε η Microsoft, π.χ. να τους αλλάξει το καμένο τσιπάκι αυτούς τους μπαγλαμάδες; Ή Bayer που βγάζει τόσα και τόσα φάρμακα, δε θα μπορούσε να βρει και ένα φάρμακο κατά του Πολέμου;
Ή, μήπως θα μπορούσε η NOVARTIS, που κάνει τόσα και τόσα…θαύματα; Ξέρετε; Η αφεντιά μου είναι παιδί αγροτών (καπνοπαραγωγών) και με σχετική ευκολία, μπορεί να σας αναφέρει, πώς οι παλιοί γεωργοί έκαναν ένα τέχνασμα στα βόδια τους, για να δυναμώνουν και να αφοσιώνονται στα…καθήκοντα του ζυγού. (Τότε που δεν υπήρχαν τα μηχανήματα, τα ζώα ήταν η κινητήριος δύναμη του αγροτικού νοικοκυριού.
Γίνεται αναφορά και στα Ευαγγέλια [κατά Λουκάν κεφ. 14 και κατά Ματθαίον κεφ. 22, κοντά στο «Αγρόν ηγόρασα»]. Τότε, λοιπόν, οι γεωργοί ευνούχιζαν τα βόδια τους και αυτά έπαυαν να είναι «ζωηρά», να κυνηγούν αγελάδες… Κάτι τέτοιο, φαντάζομαι, πως θέλουν και αυτοί οι τύποι.
Ευνούχισμα στον εγκέφαλο. Θα το περίμενα από τους επιστήμονές μας, που τώρα πια, μόνο ψυχή που δεν μπορούν να βάλουν στον άνθρωπο…
Φυσικά το πράγμα δεν είναι για χιουμοριστική σάτιρα. Είναι, όμως, για βρίσιμο. Βρίσιμο σε αυτούς τους αληταράδες, που δε λογαριάζουν ανθρώπινες ζωές και έχουν τον Πόλεμο για παιχνιδάκι. Σας υπόσχομαι, ότι θα το κάνω όσο ζω και σε κάθε ευκαιρία!
