Πιστεύω απόλυτα ότι ο λαός μας δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ διότι πίστεψε στα στελέχη του ή στον Τσίπρα γιατί είχαν οργανωμένο σχέδιο διαπραγμάτευσης εξόδου από τα μνημόνια ή γιατί όλοι ξαφνικά άλλαξαν ιδεολογία. Πιστεύω ότι όλοι μας υποστήκαμε το 2009 ένα μεγάλο σόκ, δεν πιστέψαμε ότι η ζωή μας έχει πλέον αλλάξει ανεπιστρεπτί, δεν προσαρμοστήκαμε  στα νέα δεδομένα, δεν θέλαμε να γίνει ουσιαστικά καμμία αλλαγή ακόμα και από αυτές που οι περισσότεροι παραδεχόμασταν ότι έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, ανεξάρτητα αν το επέβαλαν ή όχι τα μνημόνια. Όλοι «ψιλοβολευόμασταν» με την ζωή μας όπως την διαμορφώσαμε. Την σκέψη ότι ζούσαμε με δανεικά που ίσως κάποτε να μην ήταν αγύριστα, ακόμα  και αν περνούσε από το μυαλό μας, την διώχναμε αμέσως ως άκρως ανεπιθύμητη. Και όσοι από τους ελάχιστους πολιτικούς μας τολμούσαν έστω και ακροθιγώς να πουν την αλήθεια για το που μπορεί να οδηγηθούμε στο μέλλον, καταψηφίζονταν. Θέλαμε πάντα ανθρώπους να μας γαργαλάνε τα αυτιά, λαϊκιστές που να δίνουν ελπίδα για επιστροφή στην προ του 2009 περίοδο. Η θλίψη, η απογοήτευση και η ανασφάλεια, μας οδηγούσε να πιστεύουμε οποιονδήποτε μας  ξεγελούσε, είτε με το «λεφτά υπάρχουν» που έριξε ο Γιωργάκης τον Κώστα Καραμανλή, είτε με το «με έναν νόμο θα σχίσω τα μνημόνια» του Τσίπρα. Δεν εξετάσαμε, ούτε θέλαμε να εξετάσουμε αν υπάρχει σχέδιο εξόδου από τα μνημόνια, αλλά αρκεστήκαμε για μία ακόμη φορά στις διαβεβαιώσεις και στις ελπίδες. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε τον θυμό μας για την ανατροπή της ζωής μας. Γνωρίζω πολλούς Δραμινούς που ανήκουν πολιτικά στον χώρο του Κέντρου, στο ΠΑΣΟΚ και την Δεξιά, που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ από απογοήτευση, θυμό και μίσος για την ανατροπή στη ζωή τους και του μέλλοντος των παιδιών τους. Μάλιστα μου έλεγαν ότι «αν ο Τσίπρας κάνει 2-3 από αυτά που είπε στην Θεσσαλονίκη, θα είμαστε ευχαριστημένοι». Γνωρίζω πολλούς  νέους άνεργους που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν είχαν δουλειές και πίστευαν ότι με την νέα κυβέρνηση θα εύρισκαν εργασία. Γνωρίζω πολλούς που ζούν κάτω ή στα όρια της φτώχιας που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ γιατί έφτασαν σε έσχατο σημείο, αλλά και εμπόρους και επαγγελματίες που είδαν τα μαγαζιά τους και τις επιχειρήσεις τους να κλείνουν ή να μειώνεται ο τζίρος τους και είπαν, ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν μπορεί, κάτι μπορεί να γίνει για να επανέλθουμε στην προτέρα, προ του 2009, κατάσταση. Και όλοι αυτοί στην χώρα μας είναι αρκετά εκατομμύρια πολίτες.

Την πενταετία της κρίσης και τα δύο συνεχή μνημόνια, τον αρχικό αιφνιδιασμό, την πικρία, την στεναχώρια, το αβέβαιο μέλλον, ακολούθησε η φτωχοποίηση του λαού και η ελαχιστοποίηση της μεσαίας τάξης που είναι «η φωνή της λογικής» από αρχαιοτάτων χρόνων σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστοτέλη, μία τάξη απαραίτητη για την λειτουργία της Δημοκρατίας. Η φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, τον έκανε να γαντζωθεί στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ που  ήταν ενάντια στα μισητά μνημόνια που ανέτρεψαν την καθημερινότητά του και έδινε την ελπίδα «ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Όλοι αυτοί που φτωχοποιήθηκαν, έλεγαν ότι δεν είχαν τίποτα άλλο να χάσουν γιατί «το μόνο κόσμημα των σκλάβων είναι η αλυσίδα που τους δένει. Και να την χάσουν δεν θα συμβεί τίποτα». Όμως δεν είχαν διαβλέψει, ούτε προβλέψει τα χειρότερα που θα έρχονταν. Γιατί πάντα υπάρχουν χειρότερα. Με τα δεδομένα αυτά η διακυβέρνηση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν θέμα χρόνου γιατί απευθύνονταν με όσα υπόσχονταν, στην πλειοψηφία  του Ελληνικού λαού που δεν πίστευαν ότι θα έβλεπαν  τα χειρότερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το καινούργιο άγνωστο τότε πολιτικό του  προσωπικό, ανέτρεψε με  την λαϊκή ψήφο «το μνημονιακό κατεστημένο» και απέρριψε σύσσωμος τον κοινοβουλευτισμό!!!!!!!!!!!!

«Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» δεν φώναζαν οι αγανακτισμένοι της πάνω και της κάτω πλατείας Συντάγματος; Και αν εκπορθώντας την Βουλή στις 25 Ιανουαρίου δεν την πυρπόλησαν, ας συγχωρήσουμε την ανθρώπινη αδυναμία τους γιατί ώσπου να ολοκληρωθεί η λαϊκή ή Εθνική επανάσταση, έχουν την γλύκα τους και τα βουλευτικά προνόμια. Δηλαδή τι πειράζει  να μετακινούνται με τα αυτοκίνητα που τους παραχώρησε το σάπιο σύστημα;  Ο τρόπος, ακόμα και το ύφος διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας, αρχικά άρεσε στους Έλληνες που είχαμε δικαιολογημένα «σιχαθεί» τους διάφορους Τροϊκανούς Τόμσεν που μπαινόβγαιναν  στα υπουργεία και χτυπούσαν προσοχή οι δικοί μας. Επί έξι μήνες ακούγαμε, χειροκροτούσαμε και χαιρόμασταν  τον εκκεντρικό Βαρουφάκη που αναστάτωνε την Ευρώπη με τις θεωρίες των παιγνίων και την δημιουργική του ασάφεια, πιστεύοντας ότι ο Τσίπρας στο τέλος θα κάνει σκόνη τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές και το Δ΄ οικονομικό Ράϊχ. Ταυτόχρονα όμως, επί έξι μήνες ζούσαμε με την αγωνία να κλείσει η συμφωνία, αφού η οικονομική κατάσταση επιδεινώνονταν. Κάναμε και το χατίρι του πρωθυπουργού να διαπραγματευθεί με καλύτερες συνθήκες με το μεγάλο ΟΧΙ που του δώσαμε στο δημοψήφισμα.

Όλα όμως κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος  και έντιμος συμβιβασμός δεν έγινε. Ο Τσίπρας ο αντιμνημονιακός, ψήφισε το 3ο και χειρότερο μνημόνιο με την σύμφωνη γνώμη  αυτών που κατηγορούσε στο παρελθόν (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ) ως μνημονιακούς και προδότες. Και αυτό γιατί όπως είπε ήταν η μόνη λύση, αλλιώς θα οδηγούμασταν σε άτακτη χρεοκοπία.

Δυστυχώς πάλι και πολύ σύντομα, ο λαός μας απογοητεύθηκε γιατί αντί για την σωτηρία του από τα μνημόνια, μπήκε στον «λάκκο με τα φίδια» του χειρότερου μνημονίου και το μέλλον του φαντάζει πιο δύσκολο από ότι στο πρόσφατο παρελθόν. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Καταθέτω με ειλικρίνεια την άποψή μου ότι ουδέποτε πίστεψα στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού και του ΣΥΡΙΖΑ, ως άνθρωπος που ξέρω από διοίκηση και γνωρίζω πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη. Άλλο να υπόσχεσαι  τα πάντα ως αντιπολίτευση και άλλο να διοικήσεις σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον όταν μάλιστα είσαι απόλυτα οικονομικά εξαρτώμενος. Για να μπορείς να ορθώσεις ανάστημα, πρέπει πρώτα να σταθείς στα πόδια σου με τις δικές σου δυνάμεις, να λάβεις υπόψιν τις αντοχές του λαού και να συνδιαμορφώσεις μ’ αυτόν  ακόμα και την σύγκρουση. Γιατί εάν ήθελαν την έξοδο από την Ευρωζώνη και το Ευρώ, έπρεπε να την είχαν προετοιμάσει. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Γι’ αυτό με αρθρογραφία μου μιλούσα πάντοτε για άμεσο κλείσιμο της συμφωνίας χωρίς καθυστέρηση, εκμεταλλευόμενοι το στοιχείο του αιφνιδιασμού, τάχθηκα υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα και δεν με άγγιξαν οι μπαρουφολογίες του Βαρουφάκη, ακόμα και όταν τον εκθείαζαν οι «Βαρουφίτσες» του και το φαν κλάμπ του, που σχεδίαζε στις πλάτες μας, δυστυχώς εν γνώσει της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, ασύλληπτα, ανεφάρμοστα, ανεδαφικά και καταστροφικά σενάρια «χωρίς πρόγραμμα». Έλεγα τότε ότι σύντομα ο Βαρουφάκης θα δεί πόσο απέχει το «ωσαννά από την σταύρωση»  και δυστυχώς επαληθεύτηκα. Παρακολουθώ αρειμάνιους κατά δήλωσή τους  αριστερούς να αναθεματίζουν ή να συλλυπούνται τον Τσίπρα επειδή σύρθηκε σε μία ακόμη δανειακή σύμβαση. Ανέχθηκα και την Πρόεδρο της Βουλής να μας κουνάει μακάβρια το δάκτυλο τσουβαλιάζοντας τις ανθρώπινες τραγωδίες των μνημονιακών  μέτρων για χάρη της ρητορικής της.  Δεν άκουσα όμως κανέναν να μου περιγράφει τι θα συνέβαινε εάν η χώρα χρεωκοπούσε ασύντακτα. Με ποιες συγκεκριμένες δράσεις και υλικά θα αναγεννούσαν πάνω στα αποκαϊδια μία νέα Ελλάδα.

Αυτό που εμένα με ενοχλεί  περισσότερο είναι η απροθυμία τους να μιλήσουν για το «μετά», για το σχέδιό τους όπως το οραματίζονται και ενδεχομένως το προετοιμάζουν. Διέρρευσε σχέδιο κατάληψης του Νομισματοκοπείου και δήμευση κάποιων, μάλλον ανύπαρκτων, δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν υποθέσουμε ότι οι σύγχρονοι Ζορό  παραβίαζαν θησαυροφυλάκια  και θυρίδες και μοίραζαν το περιεχόμενό τους στους φτωχούς, για πόσους μήνες θα πορεύονταν με τα προϊόντα αυτής της ευτράπελης απαλλοτρίωσης; Ακόμη και αν εισέβαλαν στα σπίτια και αναζητούσαν κάτω από τα στρώματα και τα ψυγεία μαύρο χρήμα, τι θα γίνονταν στο τέλος;  Θα αντιμετωπίζονταν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας ή θα είχαμε στην πράξη εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος;  Θέτω παρανοϊκά σενάρια, επειδή δεν διατυπώθηκε μέχρι σήμερα καμμία πειστική και λογική λύση και αυτό είναι το δράμα.  Οι δυνάμεις του νέου αντιμνημονιακού τόξου, διαθέτουν σίγουρα λαϊκά ερείσματα, τα οποία θα διευρύνονται όσο αισθανόμαστε στο πετσί μας τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου, όμως το τόξο αυτό έχει στο νού του μόνο ασφαλιστικές ανατροπές και τυρρανικές   καταστάσεις. Η συνθηκολόγηση του Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα εύχομαι να μετακινήσει το πολιτικό εκκρεμές  προς το Κέντρο (κατά την γνώμη μου πάντα στο ΚΕΝΤΡΟ βρίσκονταν το σωστό), τολμώντας γενναίες μεταρρυθμίσεις  με την  οποία η ευρεία πλην εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα επανεκκινήσει  την οικονομία και θα ξαναβρεί  η ζωή της κανονικότητά της και οι θεσμοί όπως είναι η Βουλή, να βρεί το χαμένο κύρος της.

Γιατί αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι κοινοβούλιο. Έτσι όπως πάμε, θα έπρεπε να μπούν ταμπέλες παρόμοιες με εκείνες που «κοσμούσαν» κάποτε τα λεωφορεία, τα καφενεία ή τις εισόδους των εκκλησιών, δηλαδή «Απαγορεύεται το πτύειν επί του εδάφους». «Μην τρώτε εντός της αιθούσης», «Εισέρχεσθε ευπρεπώς ενδεδυμένοι» κ.λ.π. Το θέαμα των «εθνοπατέρων» και «εθνομητέρων», οι οποίοι μπαίνουν στην Βουλή πιο ατημέλητοι απ’ ότι εάν πετάγονταν στο περίπτερο, που ξεγελούν την λιγούρα τους τρώγοντας στα υπουργικά έδρανα, ή κάθονται οκλαδόν στο πάτωμα, σοκάρουν όσους σέβονται ακόμα την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Γιατί σεβασμός σημαίνει και στοιχειώδης τήρηση των τύπων, γι’ αυτό άλλωστε και οι τουαλέτες έχουν τοίχους και όχι τζάμια και ας ξέρουμε όλοι ποιες σωματικές ανάγκες εξυπηρετούνται εκεί.

Το καινούργιο πολιτικό προσωπικό που αποκήρυττε τον κοινοβουλευτισμό πριν μπεί στην Βουλή, είναι καιρός να τον σεβαστεί, πριν αντικρίσουμε  βουλευτές όχι απλώς να ασχημονούν, αλλά  να αποπατούν μέσα στην αίθουσα των συνεδριάσεων.

 

Υ.Γ.: Την ώρα που ολοκληρώνονταν οι παραπάνω σκέψεις μου, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, παραιτήθηκαν και προκήρυξαν εθνικές εκλογές.

Πιστεύω ότι τις εκλογές στην παρούσα φάση δεν τις χρειάζεται ο τόπος, εκτός από τον Τσίπρα για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Θα μπορούσε να επιδιωχθεί οποιαδήποτε συνεργασία με άλλα κόμματα, αφού και μετά τις εκλογές η συνεργασία θα είναι αναπόφευκτη, γιατί, κατά τη γνώμη μου, κανείς δεν θα αποκτήσει κυβερνητική πλειοψηφία στις εκλογές.

Η χώρα χρειάζεται να κυβερνηθεί. Δυστυχώς αυτό μέχρι σήμερα δεν έγινε. Τώρα που οι μάσκες όλων έπεσαν, ελπίζω ότι ο λαός μας που είναι επιρρεπής στο λάθος, να κάνει για μια έστω φορά το σωστό. Να ψηφίσει με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να κυβερνήσουν.

Αλλιώς ο Θεός ας μας βοηθήσει για μια ακόμη φορά. Αλλά τι να σου πρωτοκάνει και ο Θεός;