γράφει ο
Γιώργος Καρανίκας
Αυτό που κάθε φορά ένα «πονεμένο» παιδί παίρνει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και όλοι τρέχουν να πανηγυρίσουν, με τρελαίνει και με πικραίνει ταυτόχρονα.
Δεν είναι τυχαίος ο μεγάλος στίχος του μεγάλου Σεφέρη, πως …όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει!
Φυσικά ο ποιητής μιλούσε για μια Ελλάδα έρμαιο των κάθε λογής πολιτικών και καπάτσων της φυλής που εξακολουθούν ασύστολα να υποτιμούν το φρόνημά της, το φρόνημα των πολιτών της.
Η διαφαινόμενη ξεφτίλα των πολιτικών μας ταγών που σε κάθε ευκαιρία, λαθρεπιβάτες της επιτυχίας …του άλλου, τρυπώνουν και φορώντας την μεγαλόπρεπη στολή τους, προσπαθούν να πάρουν λίγη λάμψη από την λάμψη τους.
Γιατί ξέρετε σε κάθε χώρα όπως και στην δική μας σε μεγαλύτερο ποσοστό, στα υπόγεια είναι η θέα…
Στο τουιτάρισμά του ο πρωθυπουργός για το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο του Ηπειρώτη Ντούσκου, έγραψε: «Πολλά συγχαρητήρια στον Στέφανο Ντούσκο! Χρυσός Ολυμπιονίκης και ρεκόρ Ολυμπιακών Αγώνων, πραγματικά μία τεράστια επιτυχία. Μας γέμισε χαρά και υπερηφάνεια».
Την ίδια ώρα τα δάκρυα του Ντούσκου ήταν οι θύμισες για τα όσα έχει περάσει αυτό το νέο παιδί, με την απούσα Πολιτεία από την προσπάθειά του, έχοντας χορηγούς την οικογένειά του.
Τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες του στον Στέφανο Ντούσκο, τον χρυσό ολυμπιονίκη του απλού σκιφ της κωπηλασίας στους 32ους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, "που μας έκανε να νιώσουμε υπερηφάνεια, σε μια στιγμή που αυτό αποτελεί συλλογική ανάγκη", εκφράζει ο Αλέξης Τσίπρας.
"Το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ήρθε από την κωπηλασία. Θερμά συγχαρητήρια στον Στέφανο Ντούσκο για την πρώτη θέση στο απλό σκιφ", ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας.
«Θερμά συγχαρητήρια στον πρωταθλητή μας Στέφανο Ντούσκο, που με μια καταπληκτική εμφάνιση χάρισε στη χώρα μας το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στην κωπηλασία, κάνοντας παράλληλα και Ολυμπιακό ρεκόρ! #OlympicGames", αναφέρει σε ανάρτησή της, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
"Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναδεικνύεται η προσπάθεια όλων των αθλητών και αθλητριών, που προετοιμάζονται και πολλές φορές αγωνίζονται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και με μεγάλες δυσκολίες, γεγονός που κάνει την επιτυχία τους ακόμη μεγαλύτερη", κατέληξε στο μήνυμά του ο γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.
Ο μόνος που μίλησε για το ανήλιαγο νερό της προσμονής και της αναμονής που έχει μέσα αίμα, δάκρυα και ιδρώτα που λέει ο Ρουβάς στο γνωστό τραγουδάκι.
Βέβαια ο γραμματέας του ΚΚΕ δεν μας τα λέει όλα, αλλά θέλει να εντυπωσιάσει με το γνωστό του …ανθρωπιστικό προφίλ με το οποίο ακουμπάει συνήθως τα πράγματα. Αλλά ας είναι, αυτός μιλάει τουλάχιστον και πίσω από τις βαρύγδουπες γραμμές.
Όταν ο Σπύρος Λούης τερμάτισε πρώτος στον Μαραθώνιο του 1896, τον ρώτησαν τι θα ήθελε για επιβράβευση. «Ένα γαϊδουράκι», απάντησε. «Για να μην κουβαλάμε το νερό που πουλάμε, με τα χέρια». Του το έδωσαν.
Είναι το πρώτο καταγεγραμμένο πριμ στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Ο θρίαμβος του νερουλά από το Μαρούσι δεν άλλαξε τη ζωή του, στο παραμικρό. Μόνο τον απεριόριστο σεβασμό εισέπραξε. Πλέον, οι 129.000 Αθηναίοι της εποχής δεν τον αντιμετώπιζαν ως αγράμματο χωρικό, αλλά ως ένδοξο Ολυμπιονίκη. Πέθανε πάμπτωχος, το 1940. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, έγινε στάδιο. Και λεωφόρος. Τι να το κάνει;
Ο Λούης βιάστηκε πολύ να γεννηθεί. Το ίδιο και ο Κωστής Τσικλητήρας, κι άλλες μεγάλες μορφές του πρώιμου ελληνικού αθλητισμού. Τα κρατικά μπόνους, οι χορηγίες, οι διορισμοί στο δημόσιο και άλλα -μετρήσιμα σε χρήμα- προνόμια, άρχισαν να συνοδεύουν την Ολυμπιακή δόξα πολλές δεκαετίες αργότερα. Όχι μόνο στη φτωχή Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η κρίση έφερε άσχημη τροπή στα γεγονότα, αλλά ευτυχώς κάποιοι αθλητές εμπιστεύθηκαν την τύχη τους σε ατζέντηδες προκειμένου να βιοπορήσουν, γιατί αν άφηναν την τύχη τους στις Ομοσπονδίες και στο Κράτος μπορεί να έβγαιναν μετά όπως η Σοφία Μπεκατώρου που είχε το θάρρος και να βλέπαμε την απίστευτη σαπίλα…
Βλέπετε ότι στην Ελλάδα τον καιρό που μαζί τα τρώγαμε ενώ δίναμε μεγάλα πριμ, στους Ολυμπιονίκες και τους πρωταθλητές μας, δεν δίναμε υποδομές στους άλλους αθλητές μας για να δημιουργήσουμε κι άλλους.
Βέβαια παλιότερα δίναμε θέσεις μονίμων στα Σώματα Ασφαλείας, άλλη ξεφτίλα!
Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία επιχορηγούσαν τους χρυσούς Ολυμπιονίκες με 100.000 ευρώ, τους αργυρούς με 50.000, και τους χάλκινους με 25.000. Συν τα πριμ από την ομοσπονδία κάθε αθλήματος. Συν τους μισθούς από το Δημόσιο, τις Ένοπλες Δυνάμεις ή τα Σώματα Ασφαλείας. Συν τις άδειες για πρακτορείο Προ-Πο, και τα άλλα προνόμια.
Κι αυτά η κρίση τα έκανε σκόνη…
Μου κάνει εντύπωση που ο χρυσός Πετρούνιας, ζηλεύει τους συναθλητές του επίσης πρωταθλητές που έχουν λυμένο το πρόβλημα του βιοπορισμού τους.
Επίσης ορισμένοι πρωταθλητές μας σαν τον Γιαννιώτη δηλώνουν ερασιτέχνες και βέβαια η Άννα Κορακάκη μπορεί να παίζει και σε καμιά διαφήμιση και να απέκτησε ένα σκοπευτήριο της προκοπής, αλλά πάλι τρέχει απίστευτα για να ζήσει αξιοπρεπώς. Και δεν θα μιλήσω για τους ξεχασμένους Ολυμπιονίκες μας, ορισμένους εκ των οποίων λοιδορήσαμε και κάποιοι άλλοι δραπέτευσαν στην πολιτική για να σιχαθούν τον ίδιο τους τον εαυτό!
Να μην φέρω παραδείγματα.
