Μια καταγγελία για “ξαπλώστρες πρώτης σειράς” στην παραλία Οφρυνίου που χρεώνονται προς 100€ δημοσίευσε η εφημερίδα “Παρατηρητής” των Σερρών, γεγονός που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Με σχόλιά τους στο facebook, ορισμένοι πολίτες επιβεβαιώνουν ότι υπάρχουν επιχειρήσεις με τέτοια εμπορική πρακτική, άλλοι όμως διαψεύδουν το περιστατικό και χαρακτηρίζουν δυσφημιστικό το περιεχόμενο της καταγγελίας.
Επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή τονίζουν ότι υπάρχουν πολλές επιλογές σε πολύ χαμηλότερες τιμές ή ακόμη και καταστήματα που δίνουν χωρίς χρέωση τις ξαπλώστρες.
Το δημοσίευμα της εφημερίδας έγραφε:
Σάββατο μεσημέρι, στην παραλία Οφρυνίου.
Ένα μισοάδειο, αδιάφορο beach bar, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς προσωπικότητα. Μια ακόμα επιχείρηση από αυτές που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε κάθε γωνιά της χώρας, επιχειρώντας να «πουλήσουν» την ελληνική θάλασσα με τιμές… Ελβετίας.
Η εικόνα, σχεδόν γελοία: Δεκάδες άδειες ξαπλώστρες, και εμείς να αφήνουμε τις πετσέτες μας διακριτικά στην άκρη, στην πρώτη σειρά. Πιστεύοντας – αφελώς – πως στις άκρες του τίποτα δεν ισχύουν οι λογικές της χλιδής.
Και τότε έρχεται η σερβιτόρα. Ευγενική, αλλά με βλέμμα που είχε ήδη απαντήσει πριν ρωτήσουμε.
– «Για την πρώτη σειρά, η ελάχιστη κατανάλωση είναι 100 ευρώ», μας είπε με φυσικότητα, λες και μιλούσε για τον καιρό.
Ρωτάω αν αυτό σημαίνει 50 ευρώ η ξαπλώστρα. Η απάντηση: «Ναι».
Δεν πρόκειται για κάποια κοσμοπολίτικη παραλία. Δεν πρόκειται για φεστιβάλ ή θέα στην Καραϊβική. Μιλάμε για την Οφρύνιο, για ένα απλό σημείο πρόσβασης στη θάλασσα. Ένα φυσικό αγαθό, που εδώ και καιρό κάποιοι αποφάσισαν πως τους ανήκει.
Της εξηγώ ευγενικά:
– «Εμείς ήρθαμε για μπάνιο, όχι για να καταναλώσουμε όλα τα club sandwich του μαγαζιού».
Η απάντηση ήταν η αναμενόμενη:
– «Λυπάμαι, αυτή είναι η πολιτική του μαγαζιού».
Η πολιτική του μαγαζιού, η αποτυχία της πολιτείας
Το πρόβλημα δεν είναι η σερβιτόρα. Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική πολιτεία – και σε τοπικό και σε κεντρικό επίπεδο – έχει αφήσει ανεξέλεγκτη την αυθαιρεσία στην καρδιά των παραλιών. Εκεί όπου η άμμος έπρεπε να ανήκει σε όλους, σήμερα τίθεται υπό «εκμετάλλευση» με το πρόσχημα της ανάπτυξης.
Πώς μπορεί να νοείται ως «τουριστική υπηρεσία» η επιβολή ελάχιστης κατανάλωσης 100 ευρώ για να ακουμπήσεις μια πετσέτα δίπλα στο κύμα;
Πώς γίνεται σε μια Ελλάδα που δυσκολεύεται να βγάλει το καλοκαίρι της, να υπάρχουν τιμοκατάλογοι που εξορίζουν τον απλό επισκέπτη από τον ίδιο του τον τόπο;
Δεν είναι απλώς παραλογισμός. Είναι κοινωνική αδικία.
Πηγή: serresparatiritis.gr
