γράφει η
Γιώτα Καρβουνιάρη*
Για τέσσερις ολόκληρες μέρες στον ιστορικό χώρο των αποθηκών των μεταλλείων της Θάσου στα Λιμενάρια, περπατήσαμε στα μονοπάτια που χάραξαν πριν από εμάς άλλοι άνθρωποι.
Με νωπή ακόμα τη μνήμη, πάνω στις πέτρες, με τον ιδρώτα των ανθρώπων να σταλάζει σε κάθε κόγχη, με ιστορίες κρυμμένες σε κάθε γωνιά, ανασάναμε μαζί τους, δουλέψαμε, δημιουργήσαμε και νοιώσαμε συνέχειά τους.
Συνοδοιπόροι σ΄ αυτή τη διαδρομή, ο Πολιτιστικός σύλλογος Το Κάστρο, και η πανταχού παρούσα Αναστασία Τσώμου. Μαζί πήραμε τα σπαράγματα των αργαλειών και της μνήμης και στα στήσαμε όρθια ξανά. Φτιάξαμε μαζί την αρχή μιας άλλης ιστορίας. Τα παλιά και ξεχασμένα κομμάτια των αργαλειών, που με τόση αγάπη και αφοσίωση συνέλεξαν τα μέλη του συλλόγου βρήκαν και πάλι τη θέση τους. Στηρίχτηκαν και πάλι το ένα στο άλλο και πήραν το αρχικό τους σχήμα, έτοιμα να φτιάξουν καινούριες ιστορίες.
Πήραμε την αγάπη τους για την παράδοση, τον πολιτισμό και τον τόπο τους, τον ενθουσιασμό τους για νέες ιδέες και καινοτόμες δραστηριότητες και τα ιδιάσαμε μαζί, γερό στημόνι, ικανό να κρατήσει χρόνια πολλά και υφάδια αμέτρητα.
Οι ιστορικές αποθήκες, έγιναν τόπος συνάντησης , γενεών, ιδεών, ανθρώπων μικρών και μεγάλων. Ένα «δούναι» και «λαβείν» ασταμάτητο, «Παράδοση» το λένε. Η κυρία Χρυσούλα και η κυρία Τασούλα είναι η παράδοση, που άστραψε το βλέμμα τους στη θέα του ξαναστημένου αργαλειού. Που άγγιξαν τα υφάδια και το χέρι ήξερε που να πάει, από πάντα…σα να μην πέρασε μια μέρα. Αυτό είναι η παράδοση και δεν της πρέπει να χαθεί…
*Γιώτα Καρβουνιάρη
Εικαστικός- Υφάντρια
