γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“ΝΑΙ ΡΕ! ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ!
ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΜΕΘ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ.
ΑΛΛΑ, ΒΛΕΠΩ, ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ!”
Ως χειρουργικό νυστέρι το πενάκι του Χερουβείμ (ΑΥΓΗ 22/5) διείσδυσε στο σώμα της κοινωνίας αποκαλύπτοντας ένα μεταστατικό, ίσως, καρκίνωμα να την απειλεί: τη φασιστικοποίησή της.
Βάζοντας τον Κούλη, ως φυρερίσκο, ν' απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους ψηφοφόρους που πήραν μέρος στις εκλογές της 21ης του Μάη -υποθέτω βάσιμα- θέλει να μας πει: ας προσέχατε!
Όπως και να 'χει τη φασιστικοποίηση που μας απειλεί, τη βίαιη αντικατάσταση του homo Politicus της φιλελεύθερης οικονομίας που συνυπήρχε με το δημοκρατικό κράτος δικαίου από τον homo oeconomicus της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς που ακυρώνει πλέον κάθε τι δημοκρατικό, την αναγνώρισε και ο καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και πρόεδρος του Ινστιτούτου “Ν. Πουλαντζάς”, ο Κώστας Δουζίνας σε άρθρο του (ΕφΣυν 29/5): “...Αλλά εμφανίζεται και ένα παράδοξο που το παρατηρούμε και αλλού.
Ο νεοφιλελευθερισμός παρουσίασε την υποαπασχόληση, την ελαστική εργασία, τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους ως συστατικά της προσωπικής ελευθερίας και της επιχειρηματικότητας.
Η αγορά εμφανίζεται ως ο μηχανισμός που επιτρέπει στους ανθρώπους να κερδίσουν την αυτοεκτίμησή τους.
Σύμφωνα με την Αργεντινή Κοινωνιολόγο Veronica Gago, πρόκειται για έναν “νεοφιλελευθερισμό από τα κάτω”.
Άνθρωποι που αγωνίζονται για την επιβίωση στο περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί από κυρίαρχες πολιτικές αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως “μικροεπιχειρήσεις” που ανταγωνίζονται για τις βασικές τους ανάγκες.
Η δυσπραγία είναι αποτέλεσμα της δικής τους ευθύνης.
Έτσι έχουμε μια σύγκλιση του νεοφιλελευθερισμού “από τα πάνω” με αυτόν “από τα κάτω” και τη δημιουργία ενός ενιαίου κοινωνικού χώρου ανταγωνισμού στον οποίο πρέπει να επιδιωχθούν η οικονομική επιβίωση και η επιτυχία...
Το κράτος δεν πρέπει να ασχολείται με τις οικονομικές ανισότητες. Αλλά ανέχεται την άσκηση βίας από την αστυνομία...
Παράλληλα η νεοσυντηρητική Δεξιά, συνοδοιπόρος του νεοφιλελευθερισμού, παρουσιάζει τις προκαταλήψεις βάσει φυλής, φύλου, θρησκείας ή σεξουαλικότητας ως υπεράσπιση της πατρίδας, της οικογένειας και της θρησκείας.
Ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ως σύμβολο σκληρής πειθαρχίας και καταστολής -τείχος Έβρου, pushbacks, αστυνομοκρατία- και οικονομικού φιλελευθερισμού.
Λειτουργεί στα όρια της ηθικής και του νόμου και δεν υπόκειται στους ίδιους κανόνες όπως οι άλλοι.
Αλλά κι αυτό προσφέρεται στο κοινωνικό φαντασιακό ως ικανότητα και επιτυχία: κοίτα πόσο πανίσχυρος είναι, πόσο επιβάλλει τη θέλησή του στα ΜΜΕ, στους δικαστές, στις τράπεζες...”.
Ο Δουζίνας αναλύει επιστημονικά την πραγματικότητα του νεοφιλελευθερισμού που, εντωμεταξύ, έχει την αποδοχή κανονικότητας σχεδόν παντού στον κόσμο.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, που έχουν έτσι, προς τι τα περί “παραδοξότητες”;
Μήπως, λέω, μήπως εξηγεί την κοινωνική αποδοχή διά της ναζιστικής μεθόδου του “ελεύθερου να υπακούει” την υπέρτατη αρχή του Φύρερ -επί ποινή θανάτου- αλλά δεν θέλει να το ομολογήσει δημόσια;
Και ο δυϊσμός “νεοσυντηρητικής Δεξιάς-νεοφιλελευθερισμού”; μήπως κι αυτός δεν είναι μια “παραδοξότητα”;
Τι μπορεί να σημαίνει ετούτος ο πλεονασμός της από καθέδρας διδασκαλίας;
Ο καθηγητής Επιστημολογίας και Κοινωνιολογίας της Γνώσης στο ΕΚΠΑ Μάκης Κουζέλης στην ερώτηση της ΑΥΓΗΣ (1/1/23): “Γιατί επιμένεις να χρησιμοποιείς τον όρο φασισμός και όχι Ακροδεξιά;”, απάντησε ως εξής: “...Ξέρω ότι η αναφορά στον φασισμό πάντα σοκάρει και θεωρώ αυτό το σοκ χρήσιμο σήμερα για να αφυπνίζει.
Η Δεξιά είναι το απέναντι από την Αριστερά, σε ένα σχήμα που απεικονίζει πολιτικές στάσεις, ο φασισμός όμως είναι το απέναντι από τη Δημοκρατία, η πλήρης άρνησή της.
Επομένως, θεωρώ ότι το να αποκαλούμε το φασιστικό δυναμικό απλώς ακροδεξιό δεν είναι μόνο μια κίνηση άμβλυνσης της κρισιμότητας της απειλής αλλά δυνάμει και μια μισο-αθώωσή του, γιατί εύκολα μπορεί να ενταχθεί η Ακροδεξιά στο ψευδοζεύγος Ακροδεξιά-Ακροαριστερά, στη θεωρία, δηλαδή, των δύο άκρων...”.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια όπου, με τη βοήθεια των ταγμάτων εφόδου των ειδικών φρουρών, το ναζιστικό Δίκαιο Κράτος ξηλώνει το υποτυπώδες, έστω, κράτος πρόνοιας και κράτος δικαίου, είναι ζήτημα που έχει να κάνει με τις “πολιτικές στάσεις” ή είναι ζήτημα Δημοκρατίας με τον επιτιθέμενο φασισμό να έχει πάρει τη μορφή της απόφασης του Αρχηγού (Καρλ Σμιτ);
Η σοβαρότητα των ζητημάτων που θέτει ο Κουζέλης ενεργοποιεί το alarmιδιαίτερα εάν λάβει υπόψη του κανείς τι υποστήριζε πριν από δύο χρόνια (21/11/20) στην “ΕΠΟΧΗ”:
“...Ο χαρακτηρισμός, φασίστας-φασισμός, έχει καταστεί απλή ύβρις και η κατάχρησή του πληθωριστική.
Έτσι βέβαια έχει αμβλυνθεί καθοριστικά η εξηγητική ισχύς της έννοιας και έχει -πράγμα καθόλου αθώο- θολώσει ο πολιτικός τύπος που δηλώνεται με αυτήν.
Εδώ η ευθύνη όσων με ευκολία αποδίδουν τον χαρακτηρισμό σε αντιπάλους, καυτηριάζοντας αδιακρίτως αυταρχικές πρακτικές και λόγους είναι μεγάλη -και των αριστερών που θα όφειλαν να γνωρίζουν...
Έτσι συμβάλλουν στη τετριμμενοποίηση του ίδιου του φασιστικού φαινομένου και των αντίστοιχων πρακτικών...
Δυνάμει αθωώνει τον πραγματικό φασισμό... Όχι δεν έχουμε φασισμό. Έχουμε δημοκρατία...”.
Ανάμεσα στις δύο αναλύσεις μεσολάβησαν δύο ολόκληρα χρόνια (2021-2022) με τον Κούλη ως κυβερνήτη μιας αποικίας χρέους -αληθειοφόρα συμβάντα που ανάγκασαν τον Κουζέλη ν' αλλάξει θέση.
Αδιαμφισβήτητη η πολύπλοκη πραγματικότητα και η επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάλυση η ερμηνεία της οποίας βρίσκεται στην ίδια γενικά γραμμή με το ξεμπρόστιασμα της απειλής της ναζιστικοποίησης της κοινωνίας των ελλήνων που μας έδωσε ο Χερουβείμ με το σκίτσο του.
Δίπλα στο σκίτσο του Βαγγέλη βρίσκεται, πάντα στη δεύτερη σελίδα “Η θέση μας” της ΑΥΓΗΣ (22/5), την επομένη των εκλογών δηλαδή, που μου έφερε μια ακατάσχετη (όχι τη ρινική αιμορραγία) επιθυμία να σκιτσάρω το περιεχόμενό της.
Φανταστείτε, λοιπόν, ένα φοβερό και τρομερό ζόμπι που από μια ρωγμή στο κεφάλι του εμφανίζεται υπέρλαμπρη η κανονικότητα.
Γιατί; Διότι σε κάποιο σημείο υποστηρίζει ότι: “...Η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται δεν είναι θετική για την κοινωνική πλειονότητα.
Αν η παντοκρατορία Μητσοτάκη επιβεβαιωθεί και στις επόμενες εκλογές, η επόμενη μέρα θα είναι εφιαλτική για τους πολλούς, ταφόπλακα για τη Δημοκρατία, το Κράτος Δικαίου, το δημόσιο σύστημα Υγείας, την Παιδεία, τα δικαιώματα στην εργασία...”.
Μα, όλα αυτά, συμβαίνουν εδώ και τέσσερα συνεχόμενα χρόνια -γεγονός που καταδείχνει πως δεν χρειάζεται 180 έδρες για να παρακάμψει Βουλή και Σύνταγμα και να επιβάλλει τη νεοφιλελεύθερη βιοπολιτική.
Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται καν να βρίσκεται στην κυβέρνηση εφόσον έχει το κράτος και το βαθύ κράτος και το παρακράτος υπό τον αυστηρό έλεγχό του.
Όταν μάλιστα τον ίδιο διακτινισμένο στο μέλλον μπαμπούλα κουνά και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τότε, ως ανάρμοστος που είσαι σκέφτεσαι πως το μήνυμα ήταν από καπνό, δεν πρόσεξες και την κουρελού που ήταν τρύπια, φύσηξε και ο μπάτης... κούνησε και η πεταλούδα τα φτερά της στον Αμαζόνιο...
Όμως αυτά συμβαίνουν στην Ινδιανία κι ας πρόκειται για συγκεκριμένα αποτελέσματα συγκεκριμένων αποφάσεων... στα πλαίσια βέβαια της αβεβαιότητας και του αστάθμητου.
