γράφει η
Λασκαρίνα Διακουμή*
Τον τελευταίο καιρό, προς μεγάλη έκπληξη πολλών νοήμονων ανθρώπων, πλανάται πάνω από το κεφάλι μας ένα σύννεφο πληροφοριών σχετικά με την τροχιά ανάπτυξης που βρίσκεται η χώρα μας.
Δημόσια έργα στην περιοχή μας ανακοινώνονται με περισσή χαρά και όραμα προς μια μια καλύτερη Ελλάδα, με βλέμμα προς το μέλλον.
Στην πόλη της Καβάλας, για αρχή, φαίνεται πως πνέει νέος αέρας ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας με σκοπό την ανάπτυξη του τουρισμού και του πολιτισμού.
Στην Θάσο, στη ναυαρχίδα του τουρισμού της ΑΜΘ η ανάπτυξη είναι στο αίμα μας, κυλάει στον οργανισμό μας και έχουμε για σημαία πως είμαστε ένα νησί που πληροί όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να δέχεται χιλιάδες τουρίστες την καλοκαιρινή σεζόν και οι κάτοικοι να ζουν με όλες τις ανέσεις.
Και τώρα ας μιλήσουμε σοβαρά. Μείζονα είναι τα θέματα που καθιστούν την περιοχή μας στα όρια ενός αναπτυσσόμενου Νομού (το υποανάπτυκτος δεν χρησιμοποιείται πλέον).
Με εκατοντάδες οικογένειες στα όρια της φτώχειας, χωρίς να έχουν τα αναγκαία για να ζήσουν και την ακρίβεια να ταλανίζει τα σπίτια τους καθημερινά. Πολλές από αυτές ζουν με τον τρόμο ότι θα τους κόψουν το ρεύμα και θα τους βγάλουν από τις κατοικίες τους.
Με την ανεργία να καλπάζει και τους ανθρώπους να αναζητούν εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες. Οι συμβάσεις εργασίας να γίνονται ολοένα και χειρότερες και να θεωρούμε νορμάλ τα 4ωρα εργασίας με 300 €.
Με τις δημόσιες και δημοτικές υποδομές να μειώνονται χρόνο με το χρόνο, γιατί δεν μπορούν να συντηρήσουν καν τις ήδη υπάρχουσες, και αν το κάνουν παίρνει στην καλύτερη των περιπτώσεων 5-6 χρόνια. Να μην αναφερθεί η περίπτωση ότι μια δημόσια κατασκευή παθαίνει ζημιά, όπως γέφυρες ανά τον νομό.
Σε αυτό το ενδεχόμενο, τα 5 χρόνια είναι ελάχιστα. Με έργα που ρίχνουν στάχτη στα μάτια των πολιτών, μικρής κλίμακας και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πληθώρα αναφορών μπορούν να γίνουν σε αυτό κομμάτι, ειδικά στη Θάσο είναι το αγαπημένο μας χόμπι.
Με τους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή να μην μπορούν να αντέξουν το κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεων και να τις βλέπουν να καταρρέουν, με δεκάδες επιχειρήσεις να κλείνουν και το χειρότερο να μην βρίσκεται άλλος επαγγελματίας να την ξανά ανοίξει.
Με αθλητισμό που παραπαίει και αφήνεται στην τύχη και στην καλή θέληση μιας μερίδας κόσμου, χωρίς υποδομές, χωρίς οικονομική στήριξη, χωρίς καν πολιτική βούληση στο να στηρίξουν τις εκάστοτε προσπάθειες και να θέσουν νέες προοπτικές για το μέλλον των νέων ανθρώπων και των παιδιών που επιβάλλεται να έχουν διέξοδο, ειδικά η μετα-covid γενιά.
Με πολιτισμό που αφέθηκε στην τύχη του και στα χέρια των συλλογών, δηλαδή ανθρώπων (λίγοι στον αριθμό) που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να εξελίξουν τις τέχνες και την κοινωνική προσφορά με πρωτόγονα μέσα και χωρίς καμία στήριξη, είτε οικονομική είτε ηθική.
Και σε όλα αυτά τα θέματα που έχουμε να λύσουμε, με μπροστάρη την επιβίωση, ακούμε καθημερινά για ανάπτυξη.
Ανάπτυξη τίνος; Ανάπτυξη που; Ανάπτυξη των λίγων; Τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά, αλλά δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Η ανάπτυξη έρχεται όταν οι πολίτες αυτού του τόπου έχουν ποιότητα ζωής, ανταπεξέρχονται στην καθημερινότητα, αναπτύσσουν και εξελίσσουν το πνεύμα τους και έχουν απαίτηση για μια κοινωνία δίκαιη και αξιοκρατική.
Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη. Ως τότε, τα φύκια ορίζονται ως μεταξωτές κορδέλες.
Λασκαρίνα Διακουμή
Μέλος Τ.Ε Θάσου ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ
