γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
Μήπως η σύγκριση αυτή εν μέρει δικαιώνεται καθώς βλέπουμε στα άτομα αυτά μια “παρόρμηση θανάτου”, μια “επιθυμία καταστροφής”, μια “περιφρόνηση της ζωής” που από μερικές πλευρές θυμίζει όντως τον ναζισμό; αναρωτήθηκα με την πίεση να κοχλάζει σαν μάγμα που θέλει να πεταχθεί από μάτια και αυτιά.
Βλέπεις τα άτομα αυτά, ο Θάνος Πλεύρης και η Λίνα Γκάγκα, το δίδυμο της συμφοράς, προσπαθούσαν να μας πείσουν να δεχτούμε τη δική τους οπτική γωνία ως προς τον τραγικό, κι εντελώς άδικο, θάνατο του 6χρονου Θωμά -το αγοράκι που μεταφέρθηκε διασωληνωμένο από το νοσοκομείο των Γρεβενών στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών στο Ρίο, παρότι το κοντινότερο νοσοκομείο με ΜΕΘ παίδων ήταν το Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης που όμως δεν μπορούσε να αναλάβει τον μικρό αφού οι 8 παιδιατρικές κλίνες ΜΕΘ ήταν κατειλημμένες.
Αλλά πριν απ' όλα αναρωτήθηκα -αν και γνωρίζω(;) τη σαδομαζοχιστική ψυχολογία των οπαδών του Μουσολίνι και του Χίτλερ (βλ: Έριχ Φρομ: “Ο φόβος μπροστά στην Ελευθερία”)- από πού αντλούν τον κυνισμό; τη βεβαιότητα του ακαταδίωκτου;
Ποντάρουν στην άγνοια και στο τεχνητό έλλειμμα πληροφόρησης έως παραπληροφόρησης που καλλιεργούν ιδιαίτερα τα φασιστοκάναλα πανελλαδικής εμβέλειας.
Τρανό παράδειγμα η απουσία επίσημης ενημέρωσης για την πορεία της πανδημίας της Covid-19 σε συνδυασμό με την κυβερνητική εντολή ότι πλέον οι θάνατοι δεν είναι “από” αλλά “με” Covid-19.
Σύμφωνα όμως με τα στοιχεία του ιστότοπου Worldometer που μεταφέρει στους πίνακές του ο Μ. Δρεττάκης (βλ: “ΕφΣυν” 13/1) από 3/1/22 έως 3/1/23 οι θάνατοι από κορωνοϊό, από 20.990 ανέβηκαν 34.779 με τη διαφορά να βρίσκεται στους 13.789 νεκρούς -αριθμοί που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη της “παρόρμησης του θανάτου”.
Σύμφωνα, πάλι, με τα στοιχεία του ΕΟΔΥ που περιλαμβάνονται στο Επιδημιολογικό Δελτίο της Πέμπτης 12/1/23 την εβδομάδα 26/12/22-1/1/23 είχαμε νέους θανάτους 141, διασωληνωμένους 119 και νέες εισαγωγές 1.519.
Την εβδομάδα 2/1/23-9/1/23 είχαμε 149 νέους θανάτους, 128 διασωληνωμένους και 1.632 νέες εισαγωγές.
Οι 21 θάνατοι την ημέρα από Covid-19 μαζί με τον τρόπο που πέθανε ο 6χρονος Θωμάς μας αποκαλύπτουν, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, την ύπαρξη της “περιφρόνησης της ζωής”.
Για τη μορφή με την οποία εμφανίζεται η “επιθυμία της καταστροφής” όχι μόνο του ΕΣΥ αλλά και των ανθρώπων που το στηρίζουν θα παραθέσω τη δήλωση παραίτησης της πρώην, πλέον, διευθύντριας της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Ρεθύμνου, Ελένης Ιωαννίδου: “...Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί εδώ και 4 χρόνια δεν μπορώ να λειτουργήσω το εξωτερικό παθολογικό ιατρείο και ντρέπομαι τους ασθενείς που νοσηλεύω όταν τους λέω ότι δεν γίνεται επανεξέταση...
Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί αγνοήθηκα σε όποια πρόταση έκανα για προϊσταμένη της κλινικής και για νοσηλεύτρια λοιμώξεων...”.
Σε συνέντευξή της στο Documento 15/1 υποστηρίζει: “...Έφυγα γιατί δεν μπορώ να αντέξω πια αυτά τα ωράρια εργασίας, γιατί δεν μπορώ να βλέπω τη δουλειά μου να υποβαθμίζεται, γιατί δεν μπορώ να ζήσω με αυτά τα χρήματα και η πολιτεία μου λέει να πάρω τα επιπλέον από τους ασθενείς, δουλεύοντας ακόμη περισσότερο...
Το ΕΣΥ για εμένα ήταν και είναι από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες.
Παρά τις στρεβλώσεις και τα προβλήματά του, είναι βασικός πυλώνας του κοινωνικού κράτους και αντανακλά την ιδέα ότι η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να θεραπεύει τους ασθενείς, όπως είναι υποχρεωμένη να εκπαιδεύει τα παιδιά.
Η υγεία δεν είναι αγαθό προς πώληση, δεν είναι αντικείμενο της αγοράς...”.
Ο Κούλης, το Επιτελικό του Κράτος και η κυβέρνησή του μοίρασε τουλάχιστον 8 δισ ευρώ από το δημόσιο ταμείο -ο Μαρξ υποστηρίζει πως το μόνο δημόσιο που ανήκει πραγματικά στον λαό είναι το δημόσιο χρέος- μόνο και μόνο για να χρηματοδοτηθούν οι εκλογικοί μηχανισμοί των “Γκρούεζα”, των “Γκόρτζων” και των “Γκοτζαμάνηδων” του κόμματος, αρνούμενος να ενισχύσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας υλοποιώντας έτσι και την προεκλογική του δέσμευση ότι “...Εθνικό δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και δημόσιο...” Σύστημα Υγείας.
Αυτή καθ' αυτή η πραγματικότητα είναι που αποκαλύπτει την ύπαρξη των τριών από τα βασικά χαρακτηριστικά της σαδομαζοχιστικής ψυχολογίας των ναζί που, απ' ό, τι φαίνεται, κληρονόμησαν οι σημερινοί νεοναζιστές.
Όπως ακριβώς στο σκάκι πρέπει να έχεις στο μυαλό σου τις εικόνες των θέσεων ΜΑΤ ώστε να μην προσπεράσεις την ενδεχόμενη ευκαιρία που παρουσιαστεί, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την ύπαρξη των νεοναζιστικών πολιτικών και μεθόδων που πρέπει να είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις.
Οι σημερινοί νεοναζιστές-νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που υπηρετούν τις αγορές -πάντα κατά τη γνώμη και γνώση που διαθέτει η αφεντομουτσουνάρα μου- αντικατέστησαν την Άρια Φυλή με την ελιτεία των ειδημόνων και τα τάγματα εφόδου της Χ.Α με τους Ειδικούς Φρουρούς με αποτέλεσμα οι όποιες διαφορές παρουσιάζονται με τους ορίτζιναλ ναζί να είναι μόνο ποσοτικές και όχι ποιοτικές.
“Ο φασισμός -γράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ- δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει...”.
Ο θάνατος του 6χρονου και ό, τι επακολούθησε λειτούργησε ως μεγεθυντικός φακός ώστε ολόκληρη η κοινωνία των ελλήνων να μπορέσει να δει και να αναγνωρίσει από τη μία την ανθρωπιά των κοινωνικοποιημένων ανθρώπων και, από την άλλη, την κτηνωδία των ανθρωπόμορφων τεράτων.
Το 1959, ο Τεοντόρ Αντόρνο, φιλόσοφος εκ των ιδρυτών της Σχολής της Φρανκφούρτης, στιγμάτιζε την αμνησία που, εκμεταλλευόμενη μια υποκριτική χρήση της έννοιας της “επεξεργασίας του παρελθόντος”, είχε πλήξει την Ομοσπονδιακή Γερμανία και την Ευρώπη.
Αυτή η “πολύ ύποπτη” έκφραση, εξηγούσε ο Αντόρνο, δεν σημαίνει “ότι επεξεργαζόμαστε σοβαρά το παρελθόν, ούτε ότι μια διαυγής συνείδηση καταφέρνει να διαλύσει τη σαγήνη του”.
Σήμαινε, απεναντίας, ότι “γυρίζουμε οριστικά σελίδα και, ει δυνατόν, τη διαγράφουμε εντελώς από τη μνήμη”.
Το γεγονός ότι συνεχίζουμε, ακατάπαυστα, να βιώνουμε άδικους θανάτους, αυτή την περιφρόνηση ζωής που επιβάλλουν ως κανονικότητα, δεν μας αφήνει να οδηγηθούμε σε πρακτικές “επεξεργασίας του παρελθόντος”, συνεχίζοντας, όμως, να μην είμαστε σε θέση να ανατρέψουμε την κατάσταση.
Μια πραγματικότητα συνενοχής, που δεν μπορείς να κρύψεις ούτε σε σχετικισμούς, ούτε επικαλούμενος την άγνοια ως επιχείρημα -λογικοί ακροβατισμοί που τελευταία συναντάς συχνά πυκνά- που απαιτεί τρόπους ενεργοποίησης του συνθήματος “Δικαιοσύνη παντού” ώστε να μετεξελιχθεί σε υλική δύναμη αποφεύγοντας να υποβαθμιστεί σε ευχολόγιο θρησκευτικού τύπου όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει με το σύνθημα του Περισσού: “Ο λαός σώζει τον λαό” όπου “ο λαός” μέσω της “επεξεργασίας του παρελθόντος” αντικατέστησε την “εργατική τάξη” :
(Το 21ο Συνέδριο του κόμματος της εργατικής τάξης ξεκαθάρισε το κατ' εξοχήν ζήτημα: Θ2 Γ' Κειμένου: “...η μισθωτή εργασία είναι ζήτημα θεωρητικής και στατιστικής επεξεργασίας...” και πιο συγκεκριμένα: Θ5 Γ' κειμένου: “...η μισθωτή απασχόληση δεν ταυτίζεται με την εργατική τάξη καθώς... περιλαμβάνει και τμήματα της αστικής τάξης...”. Η μετατροπή της “μισθωτής εργασίας” σε στατιστικό στοιχείο είναι Η προϋπόθεση για να δικαιολογηθεί η αντικατάστασή της “εργατικής τάξης” από τον “λαό”.
Για να μην καταλάβει τι συμβαίνει το ποίμνιο, το Ιερατείο του Περισσού το τάισε μ' ένα παραισθησιογόνο: Θ12 Α' κειμένου: “...παρουσιάζεται μαζικά το φαινόμενο... τα μέλη του κόμματος... να μην καταννοούν την εκμεταλλευτική σχέση και τη λειτουργία του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος...”. Εάν αναλογιστείς ότι η “εκμεταλλευτική σχέση” δεν είναι άλλη από τη “μισθωτή εργασία” - “μισθοδουλεία” τη λέει ο Μαρξ- κατανοείς την αναγκαιότητα της αυτομαστίγωσης ως τρόπου σκέψης.)
Για ν' αποφύγουμε μια ανάλογη τύχη μάλλον θα πρέπει να προσέξουμε την προτροπή του Καθηγητού Κοινωνικής Θεωρίας του Πανεπιστημίου των Αθηνών, Κύρκου Δοξιάδη (βλ: “ΕφΣυν” 27/12) που μίλησε όχι για λάθος αλλά για ανεπάρκεια του συνθήματος προτείνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ να θυμηθεί τους 5 όρους που συνόδευαν το “νέο σήμα” του πριν από 2 χρόνια: Δημοκρατία, Αλληλεγγύη, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Ισότητα.
Οι 4 όροι που πλαισιώνουν τη Δικαιοσύνη είναι και οι όροι που της προσδίδουν το αληθινό περιεχόμενό της.
