γράφει ο
Δημήτρης Εμμανουηλίδης
Δάσκαλε,
Τώρα που έφυγες από δίπλα μας νιώθω την ανάγκη να κοινολογήσω σκέψεις και συναισθήματα που μια ζωή έτρεφα για το πρόσωπό σου.
Κάθε φορά που γινόταν αναφορά στο όνομά σου η βαθιά εκτίμηση και ο σεβασμός πλημμύριζαν το λογικό και συναισθηματικό μου κόσμο.
Μ’ ένα πρωθύστερο σχήμα από την πρώτη στιγμή κέρδισες το σεβασμό στο Δάσκαλο που έτυχε να έχει τη σφραγίδα δωρεάς στο διακόνημά του.
Σεβασμός που ξεπήδαγε από τον αγώνα και την αγωνία του εκπαιδευτικού που - μέσα από τη συναίσθηση της κοινωνικής του ευθύνης - πάσχιζε να διαπλάσει άτομα χρήσιμα για την κοινωνία. Ο σεβασμός που εισέπραττες ήταν φυσικό επακόλουθο του αυτοσεβασμού.
Κι όταν ο χρόνος μίκραινε την απόσταση δασκάλου-μαθητή, χωρίς να χάνεται ίχνος του κατακτημένου σεβασμού, κέρδιζε χώρο το στοιχείο της βαθιάς εκτίμησης στον άνθρωπο που έκανε δια βίου πράξη έννοιες, αγκωνάρια έντιμης ζωής.
Παλιός μαθητής σου και κατοπινά συνάδελφός σου, ήσουν πάντοτε ο άνθρωπος που χωρίς να το υποψιάζεσαι χάρασσες την προσωπική μου διαδρομή.
Τώρα μπορώ να το πω.
Μου έμαθες την αναγκαιότητα του μέτρου, την απαλλαγμένη ωστόσο από την μετριότητα.
Μου έμαθες πως η μακρόχρονη συνοδοιπορία με τη σύντροφό σου είναι μια γοητευτική διαδρομή ζωής, στηριγμένη στην αλληλοεκτίμηση και στον αλληλοσεβασμό.
Το πρώτο ενικό πρόσωπο στις πιο πάνω σκέψεις μου θαρρώ πως αδικεί την πραγματικότητα, καθόσον είναι κοινός τόπος σκέψεων και συναισθημάτων, όσων είχαν την τύχη να σε συναντήσουν στη διαδρομή τους.
Σεβαστέ Δάσκαλε Λεωνίδα Αποστολίδη, σ’ ευγνωμονούμε που βρέθηκες στο διάβα μας. Το χνάρι σου στα εγκόσμια βαθύ. Να’ χεις καλό Παράδεισο.
Η θύμησή σου παραμυθία για τους λατρεμένους σου.
