γράφει ο
Κώστας Παπακοσμάς
Συμμετέχοντας στον διάλογο για την Καλαμίτσα, θα προσθέσω μερικές σκέψεις που συνδυάζουν και την ιστορική διαδρομή της ακτής.
Η ακτή εδώ και πολλές δεκαετίες είναι η ακτή της θερινής αναψυχής των Καβαλιωτών και πάω τον χρόνο πολύ πίσω, στην δεκαετία του 1930 , τότε που ουσιαστικά ο κόσμος "ανακάλυψε" τα θαλάσσια λουτρά.
Τότε υπήρξε ιδιωτική διαχείριση της ακτής αναφορικά με τις "καμπίνες" που άλλαζαν άνδρες και γυναίκες ξεχωριστά. Το υψηλό κόστος χρήσης, για την εποχή της "άνεσης" είχε προκαλέσει τις αντιδράσεις των Καβαλιωτών.
Η αλλαγή των συνθηκών στην ζωή των πολιτών, μετά τον πόλεμο και την κατοχή, οδηγούσε αυτούς τα καλοκαίρια στη λαϊκή πλαζ όπως αποκαλούνταν από τον τύπο της εποχής.
Φυσικά στην ακτή και πλησίον αυτής αναπτύχθηκαν δραστηριότητες εστίασης και αναψυχής που συνόδευαν το θαλάσσιο λουτρό.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 το Κράτος θέλησε να αναπτύξει τουριστικά την ακτή και την γύρω περιοχή έτσι προχώρησε σε απαλλοτριώσεις και χαρακτηρισμούς τουριστικής γης με σκοπό την δημιουργία λουτρικών εγκαταστάσεων.
Την ίδια εποχή ολοκληρώθηκε η δικαστική διαμάχη του Δημοσίου με την οικογένεια Όφμαν και το ξεκαθάρισμα τί έχουν και ποιοι.
Μια διαμάχη που έδωσε τελικά στο Ελληνικό δημόσιο εκατοντάδες στρέμματα σε όλη την δυτική Καβάλα. Η δοθείσα αρχικά γεωργική γη, σε ακτήμονες μετατράπηκε σε χώρο τουριστικής ανάπτυξης.
Στην αρχή της δεκαετίας του 1970 το κυρίαρχο αίτημα των Καβαλιώτων και του Δήμου ήταν η Τουριστική Ανάπτυξη στην Καλαμίτσα.
Ο Ε.Ο.Τ. ανέλαβε να πραγματοποιηθούν σειρά έργων που άλλαξαν στην κυριολεξία, την εικόνα της περιοχής, με την επίβλεψη του Δήμου.
Δημιουργήθηκαν παράλληλα πολλές κοινόχρηστες εκτάσεις, απετράπησαν οι "καταλήψεις" και στην δεκαετία του 1980, αρχή, ένα τμήμα μεγάλο δόθηκε για την δημιουργία του Αθλητικού Κέντρου.
Η λειτουργία της ακτής από το 1974 ήταν υποδειγματική και με ανέσεις που δεν συναντούσες στα καλύτερα τουριστικά σημεία της χώρας. Φυσικά υπήρχε εισιτήριο εισόδου, αλλά και τμήμα μεγάλο, της ακτής, χωρίς είσοδο αλλά χωρίς τις "ανέσεις".
Το 1984 ο Δήμος Καβάλας ζήτησε και πήρε από τον ΕΟΤ όλη την διαχείριση της ακτής διατηρώντας και αναβαθμίζοντας τις παρεχόμενες υπηρεσίες.
Το εισιτήριο καταργήθηκε, όμως υπήρχε εμπορική δραστηριότητα στα καταστήματα (εστίαση) που είχε η ακτή. Φυσικά το κόστος για όλα αυτά δεν ήταν αμελητέο, καλύπτονταν από το Δημοτικό Ταμείο αλλά και από ευρωπαϊκά προγράμματα που κατά καιρούς εκτελούνταν στην ακτή.
Τριάντα χρόνια ήταν η συμφωνία με τον ΕΟΤ. Στο τέλος της συμφωνίας άλλαξαν οι συνθήκες στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση, οι δεσμεύσεις και η ΕΤΑΔ δεν έχουν καμία σχέση με τον ΕΟΤ και τις αποφάσεις και την φιλοσοφία τους το μακρινό 1985.
Σήμερα ο Δήμος Καβάλας καλείται να παίξει νέο ρόλο στην διαχείριση της ακτής, στις παρεχόμενες υπηρεσίες, προς όφελος των πολιτών που έμαθαν την Καλαμίτσα ως μια λαϊκή ακτή με υψηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών θαλασσίων λουτρών. Μονόδρομος μια συμφωνία όπου θα βάλει και πάλι τον Δήμο ως πρωταγωνιστή στην διαχείριση της ακτής.
Κάθε άλλη ενέργεια θα οδηγήσει σε περαιτέρω υποβάθμιση της ακτής αλλά και της δυνατότητας πρόσβασης για θαλάσσια λουτρά στην πλειοψηφία των Καβαλιωτών και των επισκεπτών της πόλης.
Η μικροπολιτική αυτοδιοικητική αντιπαράθεση με τακτικισμούς μόνο ζημιά θα κάνει στην επιθυμία όλων των πολιτών να απολαύσουν ξανά την Καλαμίτσα με το λιγότερο δυνατό οικονομικό κόστος.
