γράφει ο
Βασίλης Μυλωνάς
Ε, Πούτιν, ξεχαστήκαμε!
Ε, Πούτιν, ξεχαστήκαμε, τι κάνεις εκεί πάνω,
βλέπεις, έχω πολύ καιρό, καντάδα να σου κάνω!
Γιατί όπως όλοι κι εγώ, βλέπω επί του παρόντος,
τι γίνεται…παράπλευρα, στον Ναό του Σολομώντος!
Και τα κανάλια, «στρατηγέ» κι αυτά εκεί κοιτάζουν
και ειδήσεις από σένανε, με…τσιγκουνιά τις βγάζουν!
Μα, εσύ εκεί, φαντάζομαι, αβέρτα βομβαρδίζεις
και σ’ όποιον τύχει Ουκρανό, κάστανα δε χαρίζεις!
Αλλά εγώ, Βλαδίμηρε, θέλω να σε ρωτήσω,
μετράς και τα «κασόνια» σου, που σού ’ρχονται οπίσω;
Καλά, λες για τους Ουκρανούς, πως είναι οι εχθροί σου
κι όσους σκοτώνεις πιο πολλούς, χαίρεται η ψυχή σου!
Και νόμιζες, Βλαδίμηρε, παρέλαση θα κάνεις
μ’ «απώλειες» μηδαμινές, τον Ζελένσκι θα ξεκάνεις!
Μα, είκοσι μήνες πέρασαν κι ακόμη να νικήσεις,
να μπεις μέσα στο Κίεβο, εκεί να το γλεντήσεις!
Βλέπεις, λοιπόν στρατάρχα μου, το μήνυμά σου το ’χω,
πως έκανες λογαριασμό, χωρίς τον ξενοδόχο!
Και θα σού πω, πως το ’χετε, το χούι οι μεγάλοι,
κάνετε το γιουρούσι σας και όπου θέλει ας βγάλει!
Θυμάσαι, στο Αφγανιστάν, που μπήκατε με γέλια
κι ύστερα τσακιστήκατε, με την ουρά στα σκέλια;
Όπως κι οι Αμερικανοί, ούνα φάτσα, ούνα ράτσα,
μπούκαραν μες στο Βιετνάμ, να δείξουν που ’χουν μπράτσα!
Κι αβέρτα κουβαλούσανε, γεμάτα τα κιβούρια,
όμως δεν διδαχτήκανε, απ’ αυτά τους τα κουσούρια!
Το ίδιο κάναν στο Ιράκ και το ακριβοπληρώσαν,
αλλά και στο Αφγανιστάν, τον κώλο τους λερώσαν!
Μα, θα μού πεις, Βλαδίμηρε, ποιοι βρήκαν τον μπελά τους,
αυτοί που κυβερνούσανε ή μήπως τα παιδιά τους;
Αυτοί στο Καπιτώλιο κι εσύ μες στο Κρεμλίνο,
λες για τα ξένα τα παιδιά, έναν παρά δε δίνω!
Ένα πουλί μου σφύριξε, Βλαδίμηρε στ’ αυτί μου,
εκατόν είκοσι χιλιάδες έχασες και μαύρισε η ψυχή μου!
Μα, εσύ εκεί, να υψωθεί, η ρώσικη σημαία
έτσι όπως έκανες «προχθές», στην…έρημη Κριμαία!
Να πάρει, λες, η χώρα σου, ποτάμια και κοιλάδες
κι ας έχει τόσην έκταση, για εκατόν τριάντα Ελλάδες!
Λες και θα ζείτε πιο καλά, αν κι άλλο μεγαλώσει,
αλλού βρέχει, αν ο πόλεμος, παιδιά πολλά σκοτώσει!
Τη νεολαία σου έβαλες, στη ρώσικη ρουλέτα
και τελειωμός δεν φαίνεται, σαν κρητική βεντέτα!
Μένεις ψυχρός κι ας χάνονται, άδικα τόσα νιάτα
κι όλο τον κόσμο έκανες…σαν ρώσικη σαλάτα!
Όλοι οι μεγάλοι αυτής της γης, έχετε υπεροψία,
το δείξατε πολλές φορές, μέσα στην ιστορία!
Και άλλοτε τσακίζετε, άλλοτε σας τσακίζουν,
Χίτλερ και Ναπολέοντα, μην κάτι σας θυμίζουν;
Μα ένα είναι σίγουρο, σκοντάφτετε ή νικάτε,
ζωές αθώων χάνονται κι εσείς δεν τις μετράτε!
Ίσως να ξεχαστήκαμε, μες στο καλοκαιράκι,
μα, να στα ψάλω ήθελα, ξανά ένα χεράκι!
Πούτιν, δεν απαλλάσσεσαι, από την αμαρτία,
με κεφαλαία για ΦΟΝΙΑ, θα σ’ έχει η ιστορία!
