γράφει ο
Βύρων Δημητριάδης
“...Η μέθοδος να αντιστρέφεις τη βρώμικη τακτική σου και να την προσάπτεις διαμαρτυρόμενος στον αντίπαλο είναι τόσο παλιά όσο και ο δόκτωρ Γκέμπελς. Αυτό ακριβώς κάνει η ΝΔ. Κατηγορεί για τοξικότητα και διαστρέβλωση τον ΣΥΡΙΖΑ...” γράφει ο Άγγελος Τσέκερης (ΑΥΓΗ 11/4) συσχετίζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, τουλάχιστον σ' επίπεδο προπαγάνδας, τον παλιοναζισμό των χιτλερικών με τον νεοφιλελέδικο νεοναζισμό της ΝΔ.
Στόχος του δημοσιογράφου, όπως γράφει, η “πολιτική αλητεία” του υπουργού που πουλάει προστασία, ο οποίος, υπό την καθοδήγηση του αρχηγίσκου Κούλη, δηλώνει:
“...Κάποιοι μπαχαλάκηδες, οι οποίοι είναι καθοδηγούμενοι, γιατί έχουμε μπει πραγματικά και ουσιαστικά στην προεκλογική περίοδο, θέλουν να τινάξουν στον αέρα το πολιτικό κλίμα. Θέλουν να το δυναμιτίσουν. Μερικοί θέλουν και νεκρό...”.
Έμπλεος ιερής αγανάκτησης ο Άγγελος συνεχίζει, “...καθοδηγούμενοι προφανώς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό εννοούσε ο υπουργός και αυτό κατάλαβε η λίστα Πέτσα...
Από πού συμπεραίνει ο Τ. Θεοδωρικάκος ότι τον ΣΥΡΙΖΑ τον συμφέρει να τιναχτεί στον αέρα το πολιτικό κλίμα εν μέσω προεκλογικής περιόδου;
Και από πού προκύπτει ότι η ανατίναξη του πολιτικού κλίματος θα ωφελήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη στρατηγική του, που είναι να κερδίσει τις εκλογές του Μαϊου;...”. Για να καταλήξει πως πρόκειται για “ηλιθιότητα” και για “ανηθικότητα” μια και η “πολιτική αλητεία πουλάει περισσότερο από τα έργα”.
Τη δική της εκδοχή δίνει η Όλγα Στέφου (ΑΥΓΗ 8/4): “...Πώς γίνεται πάντα οι καταπιεστές, αυτοί που στα χέρια τους έχουν αίμα αθώων, να χρησιμοποιούν τον φόβο του θανάτου για να τρομάξουν τους λαούς;
Είπε ο Θεοδωρικάκος πως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει νεκρό. Δηλαδή, να παράξει πολιτική υπεραξία. Να βρει έναν ήρωα. Να κάνει αντιπολίτευση.
Αλήθεια, δεν έχουμε ήδη δεκάδες χιλιάδες νεκρούς; Θέλουμε κι άλλους; ...Το δικό μας αίμα, των αγωνιστών της ελευθερίας και της δημοκρατίας γέμισε τα βουνά αυτού του τόπου κι έπειτα τα ξερονήσια και τις φυλακές...”.
Και “ο Επιτελικός” (ΑΥΓΗ 9/4): “...Αστυνομικός μπορεί να μην υπάρχει για να προστατεύσει τη δωδεκάχρονη (από τον Κολωνό) αλλά αστυνομικός μια χαρά βρέθηκε έξω από την ΑΣΟΕΕ για να πυροβολήσει. Το έχουμε ξαναπεί. Με αυτούς τους τύπους είναι ζήτημα χρόνου να έχουμε νέο Γρηγορόπουλο. Γιατί όταν φτιάχνεις Κορκονέες είναι αναπόφευκτο να έχεις και έναν Γρηγορόπουλο κάποια στιγμή -χρονικό προαναγγελθέντος εγκλήματος. Γι' αυτό ο Τάκης τρέχει να καβατζωθεί πριν συμβεί το κακό και κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι θέλει νεκρό.
Τάκη, ποιος όμως, αλήθεια, θέλει νεκρούς; Μήπως αυτός που τζογάρει ξεδιάντροπα με τον φόβο του κόσμου; Μήπως αυτός που δίνει τις εντολές σε εκείνους που έχουν τα όπλα; Μήπως αυτός που μπορεί να αποτρέψει το κακό και δεν το κάνει; -επιτελικό (παρα)κράτος...”.
Κυκλοφορούν κι άλλες εκδοχές όπως, για παράδειγμα, αυτή του Τάσου Παππά (ΕφΣυν 10/4). Όλες “παίζουν”. Όλες λειτουργούν συμπληρωματικά η μία στην άλλη.
Παρ' όλα αυτά μια αίσθηση κενού με βασάνιζε εώς τη στιγμή που προσδιόρισα την αιτία: υποστηρίζει ο νεοφιλελές νεοναζιστής υπουργός ότι οι καθοδηγητές των μπαχαλάκηδων “θέλουν νεκρό για να τινάξουν στον αέρα το πολιτικό κλίμα”.
Όμως τι είδους “πολιτικό κλίμα” έχουν κατασκευάσει οι πρακτικές της κυβέρνησης και του Επιτελικού Κράτους του Κούλη;
Εκ των αποτελεσμάτων κρίνοντας -τα οποία δεν μπορούν να είναι άλλα από τους 57 νεκρούς της μετωπικής σύγκρουσης δύο τρένων που κινούνται πάνω σε ίδια γραμμή ενώ υπάρχει και δεύτερη-, δεν νομμιμοποιούμαστε να μιλάμε για “πολιτικό κλίμα”.
Δεν διαμορφώνει “πολιτικό κλίμα” η νεοφιλελεύθερη θανατοπολιτική όταν το πρώτο θύμα της, ως οικονομία της αγοράς, είναι η ίδια η πολιτική.
Σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη εφόσον η κοινωνική πραγματικότητα είναι προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας, οι κοινωνίες χωρίζονται σε αυτόνομες και ετερόνομες.
Στις αυτόνομες κοινωνίες οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι είναι οι κύριοι δημιουργοί της πραγματικότητας, ενώ στις ετερόνομες -στην αγέλη δηλαδή που προσπάθησε να μας μετατρέψει ο Κούλης-, όχι.
Ιδού πώς ορίζει ο φιλόσοφος, στο “Τα πεπραγμένα και τα πρακτέα”, το κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα σήμερα:
“...Η αυτόνομη κοινωνία μπορεί να εγκαθιδρυθεί μόνο με την αυτόνομη δραστηριότητα της συλλογικότητας.
Η δραστηριότητα αυτή προϋποθέτει από τους ανθρώπους τη σταθερή επένδυση σε άλλο πράγμα από τη δυνατότητα αγοράς μιας έγχρωμης τηλεόρασης. Προϋποθέτει, βαθύτερα, την αντικατάσταση της διασκέδασης, του κυνισμού, του κομφορμισμού, του αγώνα δρόμου για την κατανάλωση από το πάθος για τη δημοκρατία και την ελευθερία, για τα δημόσια πράγματα.
Κοντολογίς, προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, να πάψει να είναι το “οικονομικό” η κυρίαρχη ή η αποκλειστική αξία.
Αυτό είναι το τίμημα για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Ας το πούμε ακόμη πιο καθαρά: το τίμημα για την ελευθερία είναι η καταστροφή του Οικονομικού ως κεντρικής, και στην ουσία μοναδικής αξίας...”.
Τη δική μας ετερονομία ως αγέλη περιγράφουν με άρθρο τους (ΕφΣυν 14/4) ο Πρόεδρος Γ. Σπανουδάκης και η Ειδικός Γραμματέας Αλ. Καραβά της Ένωσης Αποφοίτων Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης (ΕΣΔΔΑ), ως εξής:
“...Το πρόσφατο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη αποκάλυψε την αλήθεια του Επιτελικού Κράτους.
Ειδικότερα αποκάλυψε με τον πιο οδυνηρό τρόπο τις ανεπάρκειες ενός πολιτικοδιοικητικού υποδείγματος που χαρακτηρίζεται από
i) τον συγκεντρωτισμό,
ii) την αύξηση του αριθμού και την αναβάθμιση του ρόλου των μετακλητών,
iii) την εκχώρηση λειτουργιών του δημόσιου τομέα στον ιδιωτικό,
iv) τη σύγχυση αρμοδιοτήτων και v) εν γένει τη συντονισμένη προσπάθεια απαξίωσης των δημόσιων υπαλλήλων οι οποίοι αποτελούν τη θεσμική διασφάλιση της ορθής λειτουργίας μηχανισμών και θεσμών.
Η επιχείρηση διάχυσης των ευθυνών είτε στις προηγούμενες κυβερνήσεις, είτε στους εργαζόμενους με το επιχείρημα του ανθρώπινου λάθους, είτε στο “βαθύ κράτος” των συνδικαλιστών, αποτελεί μια ύστατη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, αντιστροφής της πραγματικότητας και κατάργησης της λογικής.
Η αρχιτεκτονική ασφάλειας ενός συστήματος βασίζεται στον σχεδιασμό προκαθορισμένων επιπέδων ελέγχου, τα οποία είτε λειτουργούν συμπληρωματικά για να επιτύχουν τον απαραίτητο υψηλό δείκτη ασφαλείας, είτε ιεραρχικά...
Λόγω αυτής της αρχιτεκτονικής ένα σύστημα παραμένει ασφαλές ακόμα και σε περίπτωση ανθρώπινου λάθους ή/και πιθανής απρόβλεπτης βλάβης εξοπλισμού.
Με απλά λόγια, στερείται λογικής η άποψη ότι η ευθύνη μεταφέρεται από το ένα επίπεδο στο άλλο με αποτέλεσμα να καταλογίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα ανθρώπινο λάθος.
Η ευθύνη βαραίνει κατά κύριο λόγο μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, που στις μέρες μας αυτοπροσδιορίζεται κατ' ευφημισμόν ως “Επιτελικό Κράτος”.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το Επιτελικό Κράτος, εκτός από τη μη σχεδίαση και τη μη διασφάλιση της λειτουργίας πολλαπλών επιπέδων ελέγχου, λειτούργησε και ενάντια στο δημόσιο συμφέρον...
Το σύνολο λοιπόν αυτών των πράξεων είχε, μεταξύ άλλων, ως αποτέλεσμα την παραβίαση της αρχιτεκτονικής ασφαλείας του σχεδιαστή/ειδικού...”.
Μειώνοντας τις ανελαστικές δαπάνες μείωσαν την “αρχιτεκτονική ασφάλεια” του κατ' εξοχήν λαϊκού μεταφορικού μέσου.
Αυξάνοντας όμως τα κέρδη, μειώνεται, ως αντιστρόφως ανάλογη, η αξία της ζωής του ανθρώπου.
Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι πολιτική -είναι ο θάνατος σε χρόνο διαρκείας της πολιτικής με παράπλευρες απώλειες ανθρώπινες ζωές.
Το να συζητάμε, επομένως, με οικονομικούς δολοφόνους για το “πολιτικό κλίμα” των εκλογών είναι σα να συζητάμε συνταγές μαγειρικής με ανθρωποφάγους.
