γράφει ο
Δημήτρης Εμμανουηλίδης
Πριν από λίγες μέρες επισκέφθηκα το Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο Καβάλας. Λόγοι της επίσκεψης: Λίγο η «επαγγελματική διαστροφή», καθότι επί τριάντα πέντε χρόνια υπηρέτησα την εκπαίδευση, λίγο γιατί το Σχολείο αυτό γεννήθηκε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και καλό είναι οι γεννήτορες να μην αφήνουν στην τύχη τους τα παιδιά τους.
Η επίσκεψή μου είχε το χαρακτήρα ενημέρωσης για την πορεία αυτής της ιδιαίτερα ευαίσθητης σχολικής μονάδας που κυοφορήθηκε σε πολύ δύσκολες συνθήκες και σε διάστημα κυριολεκτικά ενός μηνός γεννήθηκε.
Το σχολείο αυτό ιδρύθηκε το 2016 (ΦΕΚ 2513/Β’/12-8-2016). Με το ίδιο ΦΕΚ και ενώ είχε ήδη αρχίσει από την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ο αγώνας για να απεμπλακούμε από τα μνημόνια, ιδρύθηκαν άλλα δέκα πέντε Ειδικά Επαγγελματικά Γυμνάσια σε όλη την επικράτεια, υλοποιώντας την απόφασή της να δώσει προτεραιότητα στην ενίσχυση της Ειδικής Αγώγής.
Με την ιδρυτική αυτή πράξη έγινε το πρώτο καθοριστικό και πλέον αποφασιστικό βήμα. Ωστόσο ο δρόμος για την μετέπειτα στήριξή του ήταν μακρύς και δύσβατος. Εκεί χρειάστηκε η συνδρομή των ανθρώπων της εκπαίδευσης -και όχι μόνον- που υπερβάλλοντας τις δυνάμεις τους με ψυχικό απόθεμα και συναίσθηση της κοινωνικής τους ευθύνης καθημερινά αγωνίζονταν, ώστε το εγχείρημα αυτό να πάρει σάρκα και οστά. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στην ψυχή αυτού του εγχειρήματος, το Διευθυντή του Ειδικού Σχολείου κ. Κυριάκο Παπαδόπουλο και των άξιων συναδέλφων εκπαιδευτικών που πήραν στις πλάτες τους όλη αυτή την προσπάθεια.
Στη συνέχεια με δεδομένη τη στήριξη του Υπουργείου Παιδείας, καθώς και με τη συνδρομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κατ’εξοχήν δε της εκπαιδευτικής κοινότητας, το δέντρο της Ειδικής Αγωγής άπλωσε της ρίζες του στην τοπική κοινωνία. Ετσι ξεκινώντας αρχικά με δέκα τέσσερις μαθητές, οι οποίοι έπρεπε καθημερινά να ταλαιπωρούνται μεταβαίνοντας στη Δράμα,όπου υπήρχε αντίστοιχο σχολείο, έφτασε στις μέρες μας να φοιτούν ενενήντα μαθητές-τριες.
Σήμερα οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, καθώς και οι μαθητές-τριες καθημερινά λειτουργούν μέσα σε ασφυκτικά ομολογουμένως πλαίσια, ενός κτηρίου που δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις εκπαιδευτικές ανάγκες.
Η εκπαιδευτική κοινότητα μέχρι σήμερα έκανε και κάνει το χρέος της. Είναι καιρός η πολιτεία να προχωρήσει στη δημιουργία νέου κτηριακού συγκροτήματος για την μετεγκατάσταση του Ειδικού Σχολείου, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση που ολοκληρωτικά της ανήκει.
Βαθιά πεποίθησή μου ότι τα δημόσια πρόσωπα ένα και μόνο χρέος έχουν να επιτελέσουν: Να στέκονται με κάθε διακριτικότητα αρωγοί, αν όχι μπροστάρηδες, σε κάθε ενέργεια που σκοπό έχει να ανακουφίζει τη χειμαζόμενη κοινωνία μας και να ζεσταίνει το συνάνθρωπο με τον ήλιο της δικαιοσύνης.
Υ.Γ. Κάτι αξιοσημείωτο που προέκυψε από τις συζητήσεις με τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς: Σ’αυτή τη σχολική μονάδα η λέξη εκφοβισμός (bullying) είναι άγνωστη. Τη θέση της παίρνει η λέξη συναλληλία. Μ’ άλλα λόγια η φροντίδα που υπάρχει ανάμεσα στα παιδιά που φοιτούν στο σχολείο αυτό.
*Δημήτρης Εμμανουηλίδης, π. βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Καβάλας
