γράφει η

Παυλίνα Λεμονίδου

 

Ήταν προχωρημένη άνοιξη του 1983. Ο Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών της πόλης μας έχει καλέσει τον ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό να δώσει μια διάλεξη για τις ανακαλύψεις του στο σπήλαιο Πετραλώνων στη Χαλκιδική, Σάββατο απόγευμα και έχει διοργανώσει εκδρομή στο σπήλαιο την άλλη μέρα Κυριακή.

 

Πρόεδρος του Δ.Σ. ο Βασίλης Θεοδωρίδης, εγώ ειδική γραμματέας.

 

Έδωσε τη διάλεξη του ο Άρης Πουλιανός για τα παλαιοανθρωπολογικά του ευρήματα και μετά , όπως συνηθιζόταν τότε κάποια μέλη του Δ.Σ. και άλλα μέλη του Σ.Φ.Γ.Τ. διαθέσιμα , παρέθεταν με έξοδα τους ένα δείπνο στον καλεσμένο ή στους καλεσμένους.

 

Έτσι ο Άρης Πουλιανός με το γιο του, που τον συνόδευε, ο Κώστας Παπανικολάου, ο προηγούμενος Πρόεδρος του ΣΦΓΤ με τη σύζυγό του, ο Βασίλης Θεοδωρίδης, εγώ και ο μνηστήρας μου Παναγιώτης , (αν ήταν κι άλλοι δεν τους θυμάμαι πια) πήγαμε στη Ραψάνη , στην ταβέρνα Βράχος .

 

Εκεί γινόταν συζήτηση για τα τμήματα δραστηριοτήτων του ΣΦΓΤ, οπότε ο γιος Πουλιανός είπε, πώς και δεν έχετε σκακιστικό τμήμα;

 

Ως φαίνεται η κουβέντα που έγινε για το θέμα , είχε σοβαρές συνέπειες.

 

Την  άλλη μέρα Κυριακή κάναμε την ωραία εκδρομή μας. Θυμάμαι ήταν κι ο αείμνηστος Γρηγόρης Μπαχάρης και σε μια κουβέντα που είχαμε στα τρίγωνα Πανοράματος, ακούγοντας ότι είμαστε ασκούμενοι δικηγόροι, κούνησε το κεφάλι με αποδοκιμασία, ότι είμαστε πολλοί οι επίδοξοι δικηγόροι και δεν θα βγάζαμε τα προς το ζην.

 

Ήταν κι ο πρόωρα χαμένος καθηγητής φιλόλογος, ταμίας στο Δ.Σ.  Μόσχος Οτατζής, ο γυμναστής Γρηγόρης Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι.

 

Σε μικρό χρονικό διάστημα ιδρύθηκε το Σκακιστικό Τμήμα του ΣΦΓΤ, εν συνεχεία Σκακιστικός Όμιλος Καβάλας, ο σπόρος είχε πέσει στο γόνιμο έδαφος που λέγεται Βασίλης Θεοδωρίδης.

 

Την λαμπρή πορεία του Σκακιστικού Ομίλου, με πανελλήνιες , αλλά και διεθνείς επιτυχίες την γνωρίζουμε σχεδόν όλοι στην πόλη μας, άλλοι πολύ καλύτερα από μένα.

 

Εγώ απλώς είχα την τύχη να είμαι παρούσα, κατά τη σύλληψη της ιδέας στο γόνιμο μυαλό του εκλιπόντα και να σεμνύνομαι ότι συνεργάστηκα για αρκετά χρόνια στο ΣΦΓΤ, με τον δημιουργικό, ανιδιοτελή, βαθιά φιλότεχνο, αθόρυβο, προοδευτικό ιδεολογικά και πολύ καλλιεργημένο αυτόν άνθρωπο, που θεωρούσε την πνευματική προκοπή της πόλης μας προσωπική του υπόθεση .

 

Τελευταία φορά συναντήθηκαν τα βλέμματα μας, στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, στην κηδεία της Ζωής Βυζοβίτη και αντιλήφθηκα, μια ικανοποίηση του, ότι εδώ είμαστε όλοι, το νήμα εξακολουθεί να μας ενώνει.

 

Τι να πω Βασίλη μου, ας είναι ελαφρύ το χώμα της αγαπημένης σου πόλης , που σε σκέπασε.