γράφει η
Σοφία Μουτίδου
Αυτό είναι το δωμάτιο (σ.σ. φωτογραφία) που μεγάλωσα. Το βλέπω κ γελάω. Έχει αλλάξει τόσα χρώματα και στυλ…
Πέρασε από ώχρα τοίχους και λαχούρια καλύμματα, με αρωματικά στικ βαριά και αντίκες, πέρασε από ένα «κίτρινο κύμα» που με είχε καταβάλλει, μετά από ένα κόκκινο επί ΚΚΕ, μετά όλα μαύρα, σ’ ένα μικρό φλερτ με Κροπότκιν και Μπακούνιν, μετά ένα Μέριλυν επί σινεμά, για να καταλήξει στο λευκό των 50’s… των δικών μου 50…
Ευτυχώς που’ χω και την έφηβη που της αρέσει το λευκό. Άλλο σχέδιο έφηβοι οι τώρα. Πιο λιτοί. Πιο 5άστεροι…πιο ξεκάθαροι με το μέσα τους.
Κι ας μας φαίνονται ufo με τα κινητά.. Ξέρω, ξέρω… σαν τα δικά μας παιδικά χρόνια δεν έχει..
Το ξέρει κι αυτή και το ζει από τις διηγήσεις μου, όπως ζω και γω από τις δικές της, τη νέα τάξη πραγμάτων του εγκεφάλου, τη διεκδίκηση, τα όρια, την ευαισθησία, που εμείς δεν είχαμε σαν παιδιά. Και τα ’χουν τα νέα παιδιά.
Επειδή δεν είναι και τόσο παιδιά θα μου πεις. Ναι. Έτσι πάει. Δε γίνεται να τα έχουμε όλα.
Και παιδιά με ματωμένα γόνατα και μύξες από τα άπειρο παιχνίδι και καταρτισμένους παγκόσμιους πολίτες…
Όπως λεν και οι πόντιοι σε μια παροιμία «εμ τ’οβού τ’απές , εμ της ελέας το οξουκές, κ’ίνεται»… Δηλαδή δεν γίνεται να ’χεις και του αβγού το μέσα και της ελιάς το απόξω…
Πηγή: fb
Η Σοφία Μουτίδου
