γράφει η
Κάτια Γιαννουκάκου
Έξι χρόνια δικαστικών αγώνων για τους 133 απολυμένους από τα Λιπάσματα Καβάλας. Αν και αυτό από μόνο του αποτελεί δημοσιογραφικά ένα μεγάλο θέμα ωστόσο σήμερα δεν θα σταθώ σε αυτό.
Θα ήθελα να μιλήσω για δύο γυναίκες που έξι χρόνια τώρα σηκώνουν το τεράστιο βάρος της επιστροφής 133 ανθρώπων στον χώρο εργασίας τους.
Έχουν κληθεί να χειριστούν μια ογκώδη δικογραφία με τόμους από φακέλους με στοιχεία και καταθέσεις παίρνοντας την ευθύνη να δικαιώσουν ανθρώπους οι οποίοι ο καθένας ξεχωριστά κουβαλά και τη δική του ιστορία επιβίωσης όλα αυτά τα χρόνια.
Ο λόγος για την Τάνια Ελευθεριάδου και τη Χρυσάνθη Υφαντή, δυο εργατολόγους από την Καβάλα και την Αθήνα αντίστοιχα, που αυτά τα έξι χρόνια έχουν δώσει μεγάλες μάχες στις δικαστικές αίθουσες στο Δικαστικό Μέγαρο Καβάλας και στα Δικαστήρια της πρωτεύουσας.
Αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος μια τέτοια δίκη για να δει από κοντά με τι μεγαθήρια της δικηγορίας καλούνται να έρθουν αντιμέτωπες.
Μόνες οι δυο τους με μόνο όπλο την ερμηνεία του νόμου καταφέρνουν να αντικρούσουν τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς και τους 4,5 και 6 καμιά φορά δικηγόρους στα απέναντι έδρανα.
Τις βλέπεις εκεί μπροστά στους δικαστές να προβάλλουν τα επιχειρήματά τους υπέρ των εργαζόμενων.
Ένα μπράβο θα ήθελα να τους πω για την υπομονή και την επιμονή που δείχνουν. Αν ήταν άλλες ίσως να τα είχαν παρατήσει.
Τα ίδια έλεγα και το 2017 όταν τις είχα παρακολουθήσει και τότε να δίνουν τη μάχη και να την κερδίζουν όταν αρχικά έβγαλαν άκυρες τις απολύσεις.
Το ίδιο και στη δίκη της 24ης Μαΐου ακούραστες για 6 ώρες πάλευαν για να κάνουν για ακόμα μια φορά το ίδιο.
Η απόφαση του Δικαστηρίου στις 22 Αυγούστου τις δικαιώνει απολύτως. Μάλιστα δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι αυτή απόφαση μπορεί να χαρακτηριστεί και θρίαμβος γι' αυτές τις δυο γυναίκες.
Πόσο μάλλον όταν το πάλεψαν μέχρι τέλους απέναντι στους 4 δικηγόρους της άλλης πλευράς.
