γράφει ο 

Βύρων Β. Δημητριάδης

 

“... Η Ε.Ε επέδειξε ενότητα και ομοψυχία...” και έλαβε αποφάσεις “...για πολύ σημαντικές κυρώσεις οι οποίες θα πλήξουν πολύ ουσιαστικά τη ρωσική οικονομία...”, δήλωσε ο Κούλης, ως νεοφιλελεύθερος (νεοναζιστής) πρωθυπουργός, στη συνάντησή του με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και παραδέχθηκε ότι θα υπάρξουν οικονομικές επιπτώσεις και στην Ελλάδα υποστηρίζοντας ταυτόχρονα ότι “...το τίμημα της ελευθερίας για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε είναι πολύ υψηλό...”!!!

 

Ο Κούλης, ως τέτοιος που είναι, θέλει κατ' αρχήν να χρεώσει στον ουκρανικό πόλεμο όλο το κύμα ακρίβειας που έχει κατακλύσει τη χώρα και για το οποίο ευθύνεται η βιοπολιτική του που επέτρεψε την κατάργηση του Eastmed ακριβώς την εποχή που αυτός ο αγωγός φυσικού αερίου ήταν όσο ποτέ άλλοτε απαραίτητος και έκλεισε τις λιγνιτικές μονάδες παραγωγής ρεύματος προκειμένου τα “χρυσά αγόρια του” να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη.

 

Εάν, όμως, για την Ευρώπη οι συνέπειες από τον πόλεμο στην Ουκρανία και από τις επικείμενες κυρώσεις στη Ρωσία, είναι δραματικές, για την Ελλάδα είναι ολέθριες γιατί φέρνουν άμεσα παραπέρα εκτόξευση των ήδη εκτοξευμένων τιμών σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο.

 

Μια τρομακτική πίεση στην εξαιρετικά αδύναμη ελληνική οικονομία που βρίσκεται στη δίνη της χειρότερης κρίσης με έναν νεοφιλελεύθερο πρωθυπουργό μηδενικής ενσυναίσθησης για την κοινωνία, που ενεργεί και νομοθετεί για τα συμφέροντα των λίγων και εκλεκτών φίλων του.

 

Αρκεί εδώ να φέρουμε στο μυαλό μας τη τρομακτική δήλωση του αναπληρωτή προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ: “...Καλωσορίσατε στον νέο κόσμο στον οποίο ήδη σύντομα οι Ευρωπαίοι θα πληρώνουν 2.000 ευρώ τα χίλια κυβικά φυσικού αερίου...”!

 

Μάλλον αυτό εννοεί ο Κούλης, ως νεοναζιστής, όταν μιλά για “...πολύ υψηλό τίμημα”, όχι ασφαλώς κάποιας “ελευθερίας” αλλά της τιμής του φυσικού αερίου, του πετρελαίου και των τροφίμων, βεβαίως-βεβαίως.

 

“...Η Δύση -γράφει ο Κ. Αργυρός στην “ΕΠΟΧΗ” 26/2- είχε οικοδομίσει τη συνοχή της επί δεκαετίες πάνω στο αφήγημα της απειλής της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ και τελικά δέχεται τη μεγαλύτερη πρόκληση από μια καπιταλιστική Ρωσία (Νεοφιλελεύθερη νεοναζιστική υποστηρίζω ο γράφων).

 

Δεν είναι λοιπόν απλώς η “παράνοια” του Πούτιν ή η εκδικητικότητα κάποιων “γερακιών” στο Πεντάγωνο η εξήγηση του γρίφου.

 

Το γεγονός ότι η θεσμική Ε.Ε αποφάσισε να απαντήσει με οικονομικά μέτρα δείχνει ότι οι σημερινές οικονομικές εξουσίες δεν αποτελούν παρά ένα επιπλέον “εργαλείο πολέμου” το οποίο δεν στρέφεται μόνο εναντίον εξωτερικών εχθρών.

 

Οι Βρυξέλλες παραφράζουν τη ρήση του Κλαούσεβιτς: “ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα” αποκαλύπτοντας ότι “η οικονομία είναι ένας πόλεμος με άλλα μέσα”...”.

 

Ποιας κυβέρνησης ο Πρωθυπουργός υπηρετώντας τις “οικονομικές εξουσίες” θα χρησιμοποιούσε τα νέα “εργαλεία πολέμου” εναντίον του “εσωτερικού εχθρού” που δεν είναι άλλος από τον λαό αυτής της χώρας;

 

Μα θέλει και ρώτημα;!; Αυτός που αντικρίζει τον λαό όχι μόνο ως “αδαή κοινωνική πλειοψηφία” αλλά και τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ανισότητες ως φυσικές-φυσιολογικές, ως αποτέλεσμα θεϊκής παρέμβασης.

 

Είναι αυτός ο οποίος “...φαίνεται πως δεν μπορεί ακόμη να αποδεχθεί την κυβερνητική νομιμοποίηση -διά της ψήφου του ελληνικού λαού και όχι με κάποια... κοπτάτσια- των προκατόχων του.

 

Κι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, θεωρεί χρέος του να τους συκοφαντήσει.

 

Συκοφαντώντας, με αυτόν τον τρόπο, τη λαϊκή ετυμηγορία και προσβάλλοντας βάναυσα τον ελληνικό λαό, ο οποίος δύο φορές ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.

 

Το νέο “χτύπημα” ήρθε από το βήμα της Διάσκεψης Ασφάλειας του Μονάχου όταν επιτέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση μιλώντας για “...λαϊκιστικό κόμμα που ως κυβέρνηση είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία...”.

 

Πέραν του προφανούς -της απουσίας ήθους, του πολιτικού αμοραλισμού και της πολιτικής αναξιοπρέπειας που μια τέτοια δήλωση αποπνέει- είναι απορίας άξιο πώς ο εν ενεργεία πρωθυπουργός της χώρας επιλέγει ένα διεθνές ακροατήριο προκειμένου να βγάλει τα... απωθημένα του σε σχέση με τον πολιτικό του αντίπαλο...

 

Και πώς τελικά δυσφημίζει την ίδια του τη χώρα, παρουσιάζοντάς την σαν ένα κράτος στο οποίο η δημοκρατία είναι ασταθής και λειψή, αφού η αξιωματική αντιπολίτευση έχει, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, αυτά τα χαρακτηριστικά...”.

 

Δεν είναι καθόλου υπερβολικά τα όσα γράφει στην “ΕΠΟΧΗ” 26/2 η Αν. Καββαδία. Ίσως είναι λίγα μπροστά σε όσα είπε ο Κούλης ως νεοναζιστής πρωθυπουργός: “...το 2015 εξελέγη η πρώτη λαϊκιστική κυβέρνηση στην Ευρώπη.

 

Βρισκόμασταν πιο μπροστά από τη τάση που εκδηλωνόταν τότε. Ήταν μια σκληροπυρηνική αριστερή κυβέρνηση...

 

...Πιστεύω ότι υπήρξαν τότε προσπάθειες της προηγούμενης κυβέρνησης να ελέγξει ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, να επηρεάσει τη Δικαιοσύνη, αλλά οι θεσμοί μας άντεξαν. Το συνταγματικό μας δικαστήριο άντεξε. Όταν η προηγούμενη κυβέρνηση επιχείρησε να περάσει αντισυνταγματική νομοθεσία όσον αφορά τον έλεγχο των ΜΜΕ, την απέρριψαν.

 

Είχαμε λοιπόν μια θεσμική λειτουργία που ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να εμποδίσει μια λαϊκιστική κυβέρνηση από το να αλώσει τους θεσμούς και να κερδίσει ξανά...

 

Η άποψή μου -υποστηρίζει ο Κούλης- είναι ότι αυτές οι κυβερνήσεις γίνονται πολύ επικίνδυνες και μπορούν να γίνουν επικίνδυνες και για τη δημοκρατία αν επικρατήσουν για δεύτερη φορά σε εκλογές.

 

Καταφέραμε να το αποτρέψουμε αυτό... το 2019 οι έλληνες επέλεξαν να εκλέξουν το κόμμα μας με απόλυτη πλειοψηφία...”!!!

 

Τόσο την “απόλυτη πλειοψηφία” που στην πραγματικότητα ήταν εδρών και όχι ψήφων όπως άφησε να εννοηθεί ο Κούλης, όσο και την “επικινδυνότητα” αυτή, ο Δημ. Χρήστου την είπε: “Νεοφιλελεύθερο Γκεμπελισμό” (“ΑΥΓΗ” 23/2).

 

“Νεοφιλελεύθερο Γκεμπελισμό” που είχε επαναλάβει στιν ομιλία του τον Μάη πέρυσι στην εκδήλωση για τα 40 χρονια από την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε.

 

Τον επανέλαβε και στην ομιλία του τον Οκτώβρη στο Συνέδριο του Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας.

 

Ακόμη και προτού γίνει πρωθυπουργός τον Ιούνη του 2017 από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε συνέντευξή του στο “Politico” δεν δίστασε να δηλώσει μεταξύ άλλων ότι “...η Χρυσή Αυγή είναι σαν να μην υπάρχει. Η βία στην Ελλάδα προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από την Αριστερά...”!!!

 

Ετούτος, λοιπόν, ο επαναλαμβανόμενος “Νεοφιλελεύθερος Γκεμπελισμός” μαζί με τη θανατοπολιτική που οδήγησε στην αγέλη χωρίς ανοσία και σε συνδυασμό με την επιχείρηση μετατροπής του κράτους δικαίου στο ναζιστικό “δίκαιο κράτος” -που σκιαγραφήθηκε σε τρία μέρη-, σύμφωνα πάντα με τη γνώμη και τη γνώση της αφεντομουτσουνάρας μου, σημαίνουν ένα πράγμα: η μετεμφυλιοπολεμική Δεξιά από τη στιγμή που αντιλήφθηκε ότι διά της εκλογικής διαδικασίας η ιστορικά διαμορφωμένη Κοινωνική Αριστερά θα έφερνε στην κυβέρνηση τη Ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ), αποφάσισε, ως κυρίαρχος, να κηρύξει το “βαθύ κράτος” και το “παρακράτος” της σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης -κατάσταση που “ξεχείλιζε” από τους πόρους του κράτους επί “κυβέρνησης πρώτη φορά Αριστερά”.

 

Ιδού η υλική βάση της πικρής διαπίστωσης: “ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία”.

 

Όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε, σύμφωνα με τους κανόνες του κράτους δικαίου, να ζητήσει από την Ε.Ε να πάρουν υπόψη τους το πρόγραμμα για την υλοποίηση του οποίου εκλέχτηκε από τον ελληνικό λαό, η Ε.Ε ως ναζιστικού τύπου “δίκαιο κράτος” μας επέβαλε την αρχή της “οι συμφωνίες τηρούνται” και ας είναι λεόντειες για τους λαούς.

 

Στη συνέχεια, προκειμένου ν' αντιμετώπισει κάπως τις συνέπειες της βιοπολιτικής των μνημονίων, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε στα χέρια της παρά μόνο ένα στραγγαλισμένο κράτος δικαίου υπό τον θανάσιμο εναγκαλισμό του “βαθέους κράτους” και του “παρακράτους” της Δεξιάς που είχε θέσει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ώστε να αντιμετωπιστεί ο “εσωτερικός εχθρός”, η “αδαής κοινωνική πλειοψηφία” σύμφωνα με τον Κούλη, ως τέτοιος που είναι.