Καθώς σε κάθε θεία Λειτουργία ομολογούμε την πίστη μας στον ένα Θεό, διακηρύσσοντας  την πίστη με την απαγγελία του Συμβόλου της πίστεως, ο διάκονος μας προτρέπει σθεναρά: «στώμεν καλώς». Η λιτή αυτή φράση περιέχει μία προτροπή για μία στάση ζωής. «Στώμεν καλώς». Τούτη την φράση, πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος, αναφώνησε ο Αρχάγγελος για να σταματήσει την πτώση των αγγελικών δυνάμεων που ακολουθούσαν τον Εωσφόρο από το φως στο σκοτάδι, από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, από την ζωή στον θάνατο, από τον Θεό στο μηδέν. Δανειζόμενος λοιπόν, ο διάκονος αυτήν την φράση προτρέπει και μας να σταθούμε καλά.

 

 «Στώμεν», η λέξη τούτη που αναφέρεται στην στάση προϋποθέτει μια δυναμική κίνηση. Έξω από τον ναό, κόσμος πολύς. Θάλασσα ολόκληρη τρικυμισμένη που πάλλεται από την ίδια την ζωή. Αφρίζει. Οι άνθρωποι, μονάδες μικρές, μόρια ύπαρξης χαμένα στην ανωνυμία των δισεκατομμυρίων, τρέχουν, μοχθούν, αγωνίζονται, παλεύουν. Γρανάζια της μεγάλης μηχανής  που άψυχη πνίγει τα παιδιά της. Κόπος και μόχθος για την ύλη. Αγωνία για το σαρκίο. Στα μάτια χαραγμένη η αβεβαιότητα για το αύριο. Η ανεστιότητα του σήμερα, η γύμνια του χθες, η απώλεια της αιωνιότητας .Θάλασσα ο κόσμος έξω από την Εκκλησία. Και όλοι αυτοί έχουν χάσει, είτε σκόπιμα, είτε ακούσια την ευκαιρία την ευλογημένη να λειτουργηθούν στο μυστήριο της ζωής. Πελαγωμένοι αγνοούν την ύπαρξη του πνεύματος. Παραδομένοι στα επιτεύγματα αδυνατούν να αναγνωρίσουν την Χάρη του αγίου Πνεύματος.

 

Δίπλα σ΄ αυτή την θάλασσα ο Ναός. Και μέσα στον Ναό, ψυχές που ξέκοψαν απ την  αγέλη του χαμού. Όλοι αυτοί που ως μέλη Χριστού αποτελούμε την Εκκλησία Του. Η  Εκκλησία που πιστεύει και ομολογεί αυτή την πίστη. Που ομολογεί, δοξολογεί, υμνεί και λατρεύει, αλλά πάνω απ’ όλα και πρώτα απ΄ όλα βιώνει την ζωή του πνεύματος. Απολαμβάνει την αγιαστική Χάρη και την Παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Συγκλονίζεται συθέμελα από την γνώση της αγάπης του Θεού.

 

 Μέσα στο ναό αυτός ο ευλογημένος λαός, γίνεται ένα σώμα. Ο ανέστιος άνθρωπος ξαναγυρνά στο πίστη του, ο μοναχικός στην οικογένειά του, ο άρρωστος στο νοσηλευτήριό του, και ο αμαρτωλός, στην αγκαλιά του ελέους. Κι όλοι μαζί, ομολογώντας μ΄ ένα στόμα και μία καρδιά  δοξάζουμε και υμνολογούμε τον άγιο Θεό και ετοιμαζόμαστε να παρακαθίσουμε στο γεύμα, στην Τράπεζα των αγίων, των αγωνιζομένων, των λυτρωμένων και των θεωμένων παιδιών του αγίου Θεού.

 

Κι έτσι με την στάση αυτή της θείας συναρπαγής, λειτουργώντας την χάρη της σωτηρίας, η Εκκλησία δίνει την μαρτυρία της στον κόσμο. Αποκαλύπτεται ως κοινωνία προσώπων, πρωτίστως. Ως κοινωνία αγάπης και αληθείας, ως κοινωνία θεού και ανθρώπων. Και έτσι αποκαλύπτει, φανερώνει στον πλανεμένο κόσμο μας το μέγα μυστήριο του Θεού και του κόσμου, της θείας οικονομίας και την προοπτική της σωτηρίας.

 

Γίνεται  κατ΄ αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία το καινόν σώμα. Η καινούργια δυνατότητα του κόσμου να βρει τον λεισμονισμένο του προορισμό.. Με την λατρευτική σύναξη, με την μυσταγωγία της θείας ευχαριστίας, από την μια ομολογεί την βεβαία παρουσία του Χριστού και από την άλλη φανερώνει την οδό της σωτηρίας, τον τρόπο, την στάση που πρέπει να κρατήσουμε για να βρούμε τον χαμένο μας εαυτό. Για να απολαύσουμε την σωτηρία.

 

«Στώμεν καλώς», αναφωνεί ο διάκονος, αρνηθείτε την συναρπαγή στον κόπο και τον μόχθο του κόσμου. «Στώμεν καλώς» βγείτε από το ζοφερό σκοτάδι της μοναξιάς του κόσμου της ύλης. «Στώμεν καλώς», σταθείτε απέναντι σ΄ αυτόν τον κόσμο. Σταθείτε μαζί με τον Χριστό. Συνταχθείτε μ΄ Αυτόν. Σταθείτε. Πάψτε να τρέχετε και αφουγκρασθείτε το μήνυμα της σωτηρίας. Ο Κύριος μας προσμένει.                   

 

                                     ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.

                                                     Αρχ. Παύλος Κίτσος